Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

εν-αναμονή-του-πρώτου-επισκεπτηρίου

Η κυρία Ντίνα βγήκε από την Εντατική και μεταφέρθηκε ήδη στο δωμάτιο της. Να της δώσετε ένα φιλάκι και να της πείτε ότι θα την επισκεφτούμε το απόγευμα, μήνυσα στη γιατρό που απάντησε στο τηλεφώνημα. Χθες μίλησε η ίδια με τον αδερφό μου. Τον ρώτησε που βρίσκομαι και φοβάμαι ότι θα μου κρατάει μούτρα που δεν τόλμησα να πατήσω τρεις μέρες τώρα στην Εντατική, έστω για το πεντάλεπτο καθημερινό επισκεπτήριο. Ακουγόταν καλά, όχι εξασθενημένη, αλλά θλιμμένη και απογοητευμένη. Οι γιατροί με προειδοποίησαν: ύστερα από τέτοιο σοκ που υπέστη ο οργανισμός της, ενδεχομένως να περάσουμε και μία κατάθλιψη. Θα είναι όμως παροδική και εφόσον πάνε όλα ομαλά, σε ένα- ενάμισι μήνα θα τά 'χουμε αφήσει όλα πίσω μας. Ομολογώ πως εξακολουθώ να είμαι χέστης, αν και τρισευτυχισμένος για την έκβαση του χειρουργείου και την μετεγχειρητική πορεία της, σχεδόν σα να μην ξέρω πως θα τη χειριστώ. Όχι μελοδραματισμούς, σύστησαν επίσης οι γιατροί, αλλά χαβαλέ και ανάλαφρη διάθεση. Σκέφτομαι πως τα πράγματα είναι από μόνα τους πιο εύκολα στο σημαντικό ψυχολογικό κομμάτι, αφού η μητέρα μου είναι εκ φύσεως θετική και καθόλου μίζερη προσωπικότητα. Πιθανώς σ' αυτό το πρώτο μετεγχειρητικό επισκεπτήριο να μας συνοδεύσει και η Μαρίζα Κωχ, η οποία συνέρχεται από κρυολόγημα και θα φορέσει μάσκα προκειμένου να μπει στο δωμάτιο της. Σημειωτέον ότι από χθες η ανιψιά της Μαρίζας απουσιάζει με άδεια. Ως κι εκεί τυχεροί ήμασταν- μου έλεγε η Κωχ- φαντάζεσαι να έλειπε η Μπέττυ την προηγούμενη εβδομάδα; Πως θα βγάζαμε άκρη; Μου φαίνεται, θά 'παιρνα τους μουσικούς, θα μπουκάραμε στο Ωνάσειο και θα τραγουδούσα στους διευθυντές το Αρμενάκι και το Σ' τό 'πα και σ 'το ξαναλέω μέχρι να μας καλοδεχτούν! Τι να πω κι εγώ; Συγκινούμαι για μια φορά ακόμη με μία καλλιτέχνιδα που οι αγαπημένοι χώροι συναυλιών της επί σαράντα χρόνια ήταν οι φυλακές, τα αναμορφωτήρια, τα ψυχιατρεία και τα νοσοκομεία. Σήμερα τ' απόγευμα, λοιπόν! Θα δω για πρώτη φορά τη μάνα μου μετά το πήγαινε- έλα της στον Άλλο Κόσμο, εξ ου και αισθάνομαι ότι θα είναι κυριολεκτικά ξαναγεννημένη, σαν ένας καινούργιος άνθρωπος 75 ετών με όλες τις ανάγκες του για φροντίδα, περιποίηση και αγάπη.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μποσκο
με εχεις κατασυγκινησει καιρο τωρα που διαβαζω τα ποστ για τη μητερα σου. Να ξερεις ότι δε θα τα εκαναν ολα αυτα για τη μητερα τους αλλα παιδια στη θεση σου. Εισαι βαθυτατα ανθρωπινος μεσα στην προσωπικη ζωη σου και τις πολλες υποχρεωσεις σου. Να ξερεις ακομη οτι τωρα περνας δυσκολα, ομως αναβαθμιζεις εξαιρετικα το επιπεδο της δικης σου ζωης. Οχι υλικα, αλλα πνευματικα. Μπραβο σου, αγορι μου και μακαρι να ετρεχαν ετσι ολα τα παιδια για τον πιο στενο τους ανθρωπο στον κοσμο. Σου αξιζουν πολλα και να εισαι παντα γερος και δυνατος. Σε θαυμαζω και σ αγαπω πραγματικα.



κι εγω μανα ειμαι παρεπιπτοντως και ξερω τι σου λεω αυτη τη στιγμη

Ανώνυμος είπε...

Άντε, με το καλό!

Πάντως να μιλήσεις με άτομα που την έχουν ήδη δει για να σε προετοιμάσουν κάπως.

Πέρασε μεγάλο λούκι η γυναίκα κι είναι φυσικό να της φαίνεται (σωματικά και ψυχικά). Κράτα τις προσδοκίες σου σε ρεαλιστικό επίπεδο.

Σιγά σιγά θα επανέλθει.

Αφρόνη

Ελένη Μπέη είπε...

Να τα που ήρθαν και τα χαρμόσυνα νέα, λοιπόν.

Με το καλό και η γρήγορη επάνοδος στα φυσιολογικά τώρα.

Να χαίρεστε πάντα ο ένας τον άλλο!

Αθανασία είπε...

Καλό μουυυυυυυυυυυυυ!ΜΠΡΑΑΑΒΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙΙΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΓΙΟΥΠΙ...ε,καλό μου άστα η κατάθλιψη είναι..άστα να πάνε..είχε πάθει ένα βαρύ καταθλιπτικό επεισόδιο ο πατέρας μου πρίν από μερικά,χρόνια (το 2007) και ένα άλλο,πρίν από κάπου 10χρόνια...και ήταν,άστα να πάνε...αναγκαστήκαμε να τον πάμε στον ψυχίατρο,έκανε θεραπεία με χαπάκια (τώρα είναι καλά,βέβαια αλλά τι τραβήξαμε τότε)...τώρα είναι καλά βέβαια έχει,κάτι μικρό-επεισοδιάκια πού και πού...αλλά ντάξει..αλλά μην ανυσηχείς,για τη μαμά σου...στη περίπτωσή της είναι φυσιολογικό ε,πως να το κάνουμε ολόκληρο λούκι τράβηξε η γυναικούλα πήγε και ήρθε,που λες και σύ δεν είναι,και λίγο..αλλά μην ανυσηχείς καλό μου...σημασία έχει που η κυρά-Ντίνα,είναι καλά έχει σηκωθεί,μιλάει επικοινωνεί με το περιβάλλον και..ζητάει τα παιδάκια της!!(εσένα και τον αδελφό σου)ότι έχει πλήρη διάυγεια,είναι λογικότατη κλπ,κλπ...κι όλα τα άλλα τρίχες.. για μένα...αν είχε,περάσει κάποιος δικός μου το ίδιο λούκι,κι είχε βγεί έτσι σ'αυτή την άριστη κατάσταση που βγήκε,η μανούλα σου από αυτό ξέρεις τι θα κανα εγώ?? θα χα ανάψει 100 λαμπάδες σε όλους τους αγίους της Αθήνας χααααααααααχααχαααααχαααααχαααχαααχααααααααααχααααααααααχαααααα!!!αυτό θα κανα....φιλάκια καλό μου και άντε με το καλό,να τη δείς και να τα πείτε!!μετά από τόσες μέρες και..μη ξεχάσεις το φιλάκι και τα περαστικά της από μένα οκ?...γιατί θα σε φάω....

ασωτος γιος είπε...

μποσκο
με συγκινει και μενα αυτο το ημερολογιο, εχω ζησει κατι παρομοιο πριν 2 χρονια, η μανα μου περασε μια καταθλιψη αλλαμ συνηλθε, να σαι κοντα της, τωρα εσυ εισαι ο πατερας της,ετσι ενιθωσα εγω, επρεπε να μαι κει για να την φροντισω, να την πιεσω να φαει οπως εκανε κεινη με μενα αν και τωρα που το σκεφτομαι ημουνα τοσο φαγανο παληοπαιδο
χαιρομαι αγνωστε φιλε
ολα θα παν καλα

despinach. είπε...

Bosko, έτσι γίνεται συνήθως μετεγχειριτικά, μπορεί να υπάρξουν μελαγχολίες...έχω δύο φίλους που κάνανε δικοί τους άνθρωποι πρόσφατα την ίδια επέμβαση και μου περιέγραψαν ανάλογα πράγματα! Θα περάσει όμως σιγά σιγά κι αυτό, θέλει χιούμορ κ θετική ενέργεια!