Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

ΤΟ ΔΙΦΩΝΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ!

Ήταν το 1997 όταν είχα πρωτοπεράσει από τα γραφεία του διφώνου στη Βουλιαγμένης, επί των ημερών της Άννας Βλαβιανού, για ν' αφήσω βιογραφικό μου και κάποια κείμενα μου δημοσιευμένα ήδη στον Καθρέφτη του κινηματογράφου του Μάκη Μωραΐτη. Μιλάμε για μία περίοδο που το δίφωνο πούλαγε 120.000 τεύχη μηνιαίως κι απ' ότι εικάζεται οι συντάκτες του έφτιαχναν κανονικές περιουσίες. Όπως ήταν αναμενόμενο, τίποτα δεν είχε συμβεί και κανείς δεν ήθελε έναν 23χρονο νιόβγαλτο δημοσιογράφο των πολιτιστικών.

Στα τέλη του 1999 μπαίνω στο συντακτικό team του ιστορικού περιοδικού ΗΧΟΣ, μα η ένταξη μου στο δίφωνο εξακολουθούσε να παραμένει όνειρο. Πρώτη μου συνέντευξη τότε η Νένα Βενετσάνου με αφορμή την έκδοση του Επιτάφιου και των Eluard του Θεοδωράκη.

Το 2001 η Λιάνα Μαλανδρενιώτη είναι ο πρώτος άνθρωπος που με εισάγει ουσιαστικά στο δίφωνο, φιλοξενώντας συνέντευξη μου. Μόλις είχε ολοκληρωθεί το ντοκιμαντέρ μου για τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Λίγο αργότερα, ο τότε διευθυντής Μιχάλης Κουμπιός, γνωρίζοντας τη δουλειά μου στον ΗΧΟ, με φωνάζει στο γραφείο του και μου αναθέτει την κινηματογραφική στήλη του διφώνου. Ξυπνάω στις 8 το πρωί για να βρίσκομαι στις πρώτες δημοσιογραφικές προβολές, όπου συχνά με...παίρνει ο ύπνος μέσα στην αίθουσα!

Στα τέλη του 2002 ο ερμηνευτής και συνθέτης Θανάσης Μωραΐτης, ο οποίος επίσης μού είχε δώσει συνέντευξη στον ΗΧΟ, ζητάει από τον Κουμπιό να είμαι εγώ αυτός που θα έκανε στο δίφωνο την κοινή τους συνέντευξη με τον Μάρκο Δραγούμη. Έτσι, εγκαταλείπω την κινηματογραφική στήλη- δεν μου πήγαινε και από δεοντολογικής άποψης- και αρχίζω να παίρνω για το δίφωνο τις πρώτες μου συνεντεύξεις.

Μετά την αποχώρηση του Κουμπιού από το περιοδικό, τη διεύθυνση αναλαμβάνει η Μαριάνθη Πελεβάνη, η μέχρι πρότινος αρχισυντάκτρια του. Δεν πάνε καλά τα πράγματα. Εκεί που το δίφωνο πούλαγε 120.000 τεύχη, όπως είπαμε, μία δεκαετία μετά μετά βίας έφτανε τα 10.000! Το αγοραστικό κοινό δεν παίρνει τον χρόνο του και οι εκδότες δεν συμμερίζονται το φιλελεύθερο πνεύμα και την αντεργκράουντ κατεύθυνση της Πελεβάνη: για πρώτη φορά γίνονται εξώφυλλο ο Παύλος Παυλίδης, ο Νικήτας Κληντ, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου (εικαστικό κολάζ ο τελευταίος) κ.α. Μπροστά στην απειλή κλεισίματος του περιοδικού, αποφασίζουμε με τη Μαριάνθη την έκδοση ενός συλλεκτικού cd της Φλέρυς Νταντωνάκη, εγχείρημα ιδιαίτερα τολμηρό. Τρέχουμε, συγκεντρώνουμε το υλικό, συνεννοούμαστε με τη δικηγόρο της οικογένειας, το τεύχος με το cd κυκλοφορεί και το θαύμα γίνεται! Οι πωλήσεις, σε μία ιδιαίτερα άνυδρη περίοδο, εκτινάσσονται στα 18.000 τεύχη και το δίφωνο κυριολεκτικά σώζεται από τον αφανισμό.

Λίγο μετά, πιεσμένη σε τρομερό βαθμό από το ιδιοκτησιακό καθεστώς, η Μαριάνθη Πελεβάνη παραιτείται και τη διεύθυνση του περιοδικού αναλαμβάνει η Στέλλα Βλαχογιάννη. Από την πρώτη ημέρα, η Βλαχογιάννη αναβαθμίζει τη θέση μου στο δίφωνο, δίνοντας μου τις συνεντεύξεις εξωφύλλου και για πρώτη φορά τη στήλη της δισκοκριτικής. Το τραίνο, όμως, έχει χαθεί...Στα εξώφυλλα επανεμφανίζονται οι παλαιότεροι εκφραστές του κουρασμένου πια έντεχνου (Μητσιάς, Νταλάρας, Κραουνάκης- Νικολακοπούλου, Χάρης + Πάνος Κατσιμίχας κλπ.) Το τεύχος με εξώφυλλο τον Λευτέρη Παπαδόπουλο προκαλεί σχεδόν την οργή των αναγνωστών που επιτίθενται με επιστολές και...χαρτοκοπτικές στο δίφωνο! Σήμερα, όμως, δεν είναι λίγοι αυτοί που παραδέχονται πως η Βλαχογιάννη προσπάθησε να ξανακάνει το δίφωνο, περιοδικό που φυλάσσεται στη βιβλιοθήκη και δεν πετιέται μετά την ανάγνωση ή το ξεφύλλισμα του, αψηφώντας την παντοδυναμία του ελκυστικού premium-cd και δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στα άρθρα και τις συνεντεύξεις του, δηλαδή στην πρώτη ύλη του!

Με τον φόβο να πάθει εγκεφαλικό, όπως κινδύνεψε και η Πελεβάνη, από τις πιέσεις των ιδιοκτητών του περιοδικού, η Βλαχογιάννη παραιτείται ένα χρόνο αργότερα και διευθυντής διορίζεται ο Κώστας Μπαλαχούτης. Ως ειδικευμένος και παθιασμένος με το λαϊκό τραγούδι, ο Μπαλαχούτης έχει κι αυτός τις εμμονές του. Αρχίζει να συζητιέται που η στήλη της δισκοκριτικής φιλοξενεί στις πρώτες σελίδες, τους δίσκους του Πλούταρχου ή του Notis και όχι του Μάλαμα ή της Καγιαλόγλου, λόγου χάριν. Ότι και να γίνει, όμως, τίποτα δεν μπορεί να σώσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς από την καταστροφή. Παραμένουμε φεσωμένοι όλοι οι συντάκτες και συμφωνούμε να πάρουμε τα δεδουλευμένα μας έναντι...δωροεπιταγών από το ΠΛΑΙΣΙΟ! Δηλαδή, κύριε σού χρωστάω 1.500 ευρώ, ας πούμε; Πήγαινε στο ΠΛΑΙΣΙΟ, πάρε ένα laptop και πατσίζουμε! Πρωτότυπο, αν μη τι άλλο...
Ακολουθεί η αγορά του ιστορικού τίτλου του διφώνου από τον Όμιλο Γιαννίκου για 150.000 ευρώ, όπως φημολογείται μέχρι σήμερα. Το δίφωνο κυκλοφορεί πλέον διπλό σε μέγεθος και με τρία CDs! Θυμάμαι τη Μαριάνθη, που επαναπροσλήφθηκε από τον Όμιλο ως διευθύντρια του περιοδικού, να μου ανακοινώνει πως μαζί με το δίφωνο στα περίπτερα θα δίνεται και...καροτσάκι για τη μεταφορά του. Σύντομα, διαπιστώνουμε πως γινόμαστε παράρτημα των δισκογραφικών εκδόσεων των Modern Times, κάτι λογικό και αναμενόμενο, θα λέγαμε. Κι ενώ πάλι οι πωλήσεις με το ζόρι ξεπερνούν τα 10.000 τεύχη, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη εξώφυλλο και δώρο cd της πρόσφατα-τότε- αδικοχαμένης Μαρίας Δημητριάδη, το δίφωνο ξανανεβαίνει στις 15.000! Από κει και πέρα, όσο ο λόγος της Μαριάνθης περνούσε, κάτι κάναμε κουτσά- στραβά. Καταφέραμε μάλιστα να ρίξουμε την απαράδεκτη τιμή του περιοδικού, από τα 10 στα 8 ευρώ! Όταν όμως ο κ. Γιαννίκος πήρε το πράγμα όλο πάνω του, τους τελευταίους μήνες, κάνοντας εξώφυλλο τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και νομίζοντας πως έτσι θα ξεπουλήσει (αμ δε...), κυρίως όμως εκποιώντας τον ιστορικό κατάλογο της Lyra από δω κι από κει, σα να επρόκειτο για τα Ζουζουνάκια, το οικοδόμημα κατέρρευσε! Εξ ου και στο κείμενο που υπογράφουμε όλοι οι συντάκτες, μιλάμε για κομβικές αποφάσεις του ιδιοκτησιακού καθεστώτος.
ΤΟ ΔΙΦΩΝΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ! Ας αγωνιστούμε όλοι να σώσουμε την αξιοπρέπεια του πάνω απ' όλα, με δεδομένη την επίγνωση της μέχρι τώρα προσφοράς του στη μουσική ενημέρωση αυτού του τόπου. Καλούμε όλους τους καλλιτέχνες που εδώ και δεκαπέντε χρόνια στηρίχτηκαν από το περιοδικό, τους διανοούμενους, τους αναγνώστες και τα σωματεία των εργαζομένων, να πάρουν θέση και να ενώσουν τη Φωνή τους με τη Δική μας!

6 σχόλια:

ασωτος γιος είπε...

φιλε Bosco ειλικρινα ημουν ενας φανατικος του ΔΙΦΩΝΟΥ, εχω ολες τις συλλογες της πρωτης περιοδου αλλα πια το περιοδικο οππως ειναι δε με αφορα
Λυπαμαι που χανονται δουλειες και ανθρωποι που τα βγαζουν δυσκολα, αλλα το περιοδικο δε μπορει να επιζησει σημερα αν δε ζει στο σημερα.
Και το ΔΙΦΩΝΟ δεν ηταν αυτο που αγαπησαμε , και εμεις που το αγοραζαμε δε ξεγελιομαστε με 3 ασχετα cds και μια συνεντευξη της Αλεξιου-γαλανη-πρωτοψαλτη, νταλαρα, χατζηγιαννη οποτε βγαλουν δισκο.
Η μουσικη αργοπεθαινει το βλεπετε και μονο κατι δουλειες οπως αυτη της πλατωνος δειχνουν οτι υπαρχει κατι ζωντανο?
γιατι δεν εγινε εξωφυλλο αυτο ας πουμε?
Υπαρχουν τοσοι καλλιτεχνες που εχουν αποψη πολλους απ αυτους τους εχεις βαλει στο τοπ 10 σου
συγωραμε με δε το Αγοραζα το τελευταιο χρονο αλλα υποθετω οτι δεν φιλοξενηθηκαν με συνεντευξεις τους αυτοι.
μακαρι να μην κλεισει και μακαρι να δουμε το παληο καλο διφωνο ξανα
οι κριτικες παντως και να εξαιρεσω εσενα ηταν κλειστοφοβικες λες και ζουμε σε μια χωρα που ακουμε αλλη μουσικη
Οι κριτικοι ηταν αυστηροι και δηθεν
δηλαδη διαβαζαμε κριτικη και γελαγαμε γιατι ξεραμε αυτον που εγραφε και τις φιλιες του η τις αντιπαθειες και ξεραμε απο πριν τι θα γραψει
αυτα
με αγαπη
ασωτος ο αυστηρος

Αθανασία είπε...

Μπράβο καλό μου...πολύ ωραία η πρωτοβουλία σας...είναι άδικο,να κλείσει αυτό το σπουδαίο,περιοδικό...καλά κάνετε...ας ενωθούν ό-λοι οι καλλιτέχνες,δημοσιογράφοι,κειμενογράφοι και όσοι δούλεψαν για το Δίφωνο και ας προσπαθήσετε μα-ζί να το σώσετε...κρίμα να κλείσει αυτό το έντυπο...πολύ κρίμα...αν αρχίσουμε να κλείνουμε,το ένα και το άλλο (περιοδικά,ραδιοφωνικούς σταθμούς,σπουδαίες εφημερίδες προσοχή ό-χι παλιοφυλλάδες ε φη με ρί δες,οκ??)ε, τότε τι θα μας,απομείνει??...καλημέρες...

Ηλίας Τουμασάτος είπε...

Λυπάμαι... Λυπάμαι πολύ. Είμαι από τους παλιούς αναγνώστες του περιοδικού... Από κείνους που έψαχναν από περίπτερο σε περίπτερο να το βρουν τότε που ξεπούλαγε... Και όταν γύρισα στο νησί μου, ήταν κι ένας μοναδικός τρόπος ενημέρωσης για όσα καλά συμβαίνουν στην ελληνική μουσική... Που δεν υποκαθίσταται από το Ίντερνετ, όσα και να λέμε. Η αλήθεια είναι ότι η τελευταία του περίοδος ήταν λίγο αμήχανη, λόγω της εμφανέστερης απ' ό,τι έπρεπε σχέσης του περιεχομένου (των βασικών άρθρων) με τις τελευταίες κυκλοφορίες των εταιρειών του ομίλου. Ωστόσο παρόλα αυτά παρέμενε μια (και ίσως η μοναδική για έντυπο "ευρειας κυκλοφορίας") αξιοπρεπής φωνή πολιτισμού μέσα στον ορυμαγδό κακογουστιάς που μάς έχει κατακλύσει. Δεν ήταν απλό περιτύλιγμα cd (οπως συμβαίνει κατά κόρον εσχάτως), διαβαζόταν κιόλας από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα.. Έμαθα απίστευτα πράγματα μέσα από το Δίφωνο, γνώρισα καλλιτέχνες και μουσικές που δε θα είχα γνωρίσει ποτέ... Πιστεύω ότι ο "όμιλος" θα μπορούσε να χειριστεί πολύ καλύτερα το Δίφωνο, να το είχε απογειώσει, όπως και ολόκληρο το υλικό της Lyra... π.χ. Οι Ανθολογίες του Σπανού "πετάχτηκαν" ως μία από τις πολλές προσφορές εφημερίδας - στο Δίφωνο θα μπορούσαν να είχαν ξεπουλήσει και να είχαν βοηθήσει και το περιοδικό... Πέρα από τα επιχειρηματικά, για τα οποία άλλωστε δε μού πέφτει λόγος, πονάω ειλικρινά που χάνω τα εντυπα που αγάπησα πολύ ως αναγνώστης: Το Δίφωνο, το Ποπ και Ροκ, το Μετρό... Έντυπα που ήταν φτιαγμένα από ανθρώπους που δεν αναδημοσίευαν απλά δελτία τύπου, ήταν γνώστες,ήταν λάτρεις της μουσικής, (π.χ. Ποπ και Ροκ περιόδου Πετρίδη...) ήταν οι ίδιοι δημιουργοί πολλές φορές... Όπως κι εσείς κ. Μποσκοΐτη... Δε σας ξέρω, δε με ξέρετε, αυτό που ξέρω από τις δουλειές σας που διαβάζω είναι ότι είστε ένας εξαιρετικά ταλαντούχος συνομήλικός μου - και νιώθω πολύ καλά όταν έρχομαι σ' επαφή με τα κείμενά σας, όπως συμβαίνει με όποια κείμενα νιώθω ότι με κάνουν καλύτερο... Και ειναι άδικο να μένετε χωρίς δουλειά εσείς και όλοι οι αξιόλογοι άνθρωποι που δούλεψαν στο Δίφωνο, αυτή την περίοδο ειδικά, και τριγύρω μας να υπάρχει τόση αμειβόμενη βλακεία στη δημοσιογραφία. Εύχομαι να βρεθεί ένας τρόπος να υπάρξει ξανά ένα τέτοιο αξιόλογο περιοδικό για την ελληνική μουσική που να μην είναι μόνο για ειδικούς, αλλά και για μας, το πλατύ κοινό που μπορεί να μην έχει πολλές γνώσεις, αλλά ενδιαφέρεται να μάθει για τη μουσική, αγαπάει τη μουσική (και αγοράζει νόμιμα μουσική...)Ίσως κι εμείς να τελειώνουμε... Αλλά η ζήτηση για καλή μουσική εξαρτάται από την προσφορά της. Εύχομαι απο την καρδιά μου σε όλους τους ανθρώπους του Διφώνου να σας ξαναδιαβάσουμε σύντομα και να βρεθείτε κι εσείς ξανά σε ένα καθεστώς εργασιακής ασφάλειας...

Unknown είπε...

Συνάδελφε Αντώνη
εχω σαν αρχη να μην μπλέκω σε συζητησεις πάνω σε θέματα στα οποια εχω υπάρξει «δράστης» -άρα ειμαι υπό κρίσιν. Την παραβιάζω γιατι ομολογώ θύμωσα με δυό σημεια της ανάρτησής σου. Γράφεις οτι στο παλιό Δίφωνο εκαναν περιουσίες οι συντάκτες του. Επειδή υπήρξα για αρκετά χρόνια και απλός συντάκτης και αρχισυντάκτης εκείνου του Διφώνου σε εγκαλώ να αποσύρεις αυτη τη χυδαιότητα. Ναι εγιναν περιουσίες αλλα ΟΧΙ από τους συντάκτες. Πιπέρι στη γλώσσα του πληροφοριοδότη σου. Οχι λάσπη παντού παιδιά.
Το δευτερο σημειο ειναι εκει που λές οτι στο τελευταιο πέρασμά μου από το περιοδικό απλώς επανέφερα τους μεγαλοτραγουδιστές στα εξώφυλλα. Αν αυτό κατάλαβες ως και εσύ που ησουν από μέσα τότε όντως απέτυχα παταγωδώς.
Κατά τα λοιπά λυπούμαι για την ανεργία που άγγιξε και εσάς κρατώντας τις επιφυλάξεις μου για όλο αυτό τον συναισθηματικό οργασμό για τον εαυτό μου.

BOSKO είπε...

ΣΤΕΛΛΑ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ...
σε ότι αφορά τις περιουσίες των συντακτών, κάποτε (σε καυγά με συντάκτη εκείνων των χρόνων- εγώ ήμουν θεατής στον καυγά) τού φώναξαν "άντε ρε, από δω που μιλάς εσύ που τά 'παιρνες επί Βλαβιανού χοντρά"! "Καλά έκανα" απάντησε εκείνος "κι έχτισα σπίτι στο Πήλιο". Όταν τ' άκουσα όλα αυτά, σκέφτηκα γιατί να μη γράφω κι εγώ στο δίφωνο της Βλαβιανού που δεν έχω ούτε για το ενοίκιο μου σήμερα...κατάλαβες τώρα πως το έγραψα αυτό; Εξ ου κι είπα "εικάζεται", δεν το θεώρησα δεδομένο, οπότε δεν τίθεται θέμα χυδαιότητας.
Απορώ πως κατάλαβες ότι έγραψα ότι μόνο τους τραγουδιστάδες επανέφερες στα εξώφυλλα. Ήμουν πολύ σαφής, νομίζω. Ίσα-ίσα που λέω ότι αναβάθμισες τον ρόλο του διφώνου ως περιοδικό και ότι έδωσες και σε μένα προσωπικά γερή επαγγελματική ώθηση. Η έκφραση "το τραίνο είχε χαθεί..." που μάλλον σε εκνεύρισε, πηγαίνει στην αλλαγή της εποχής και στον κορεσμό της σκηνής του έντεχνου, όχι στις δικές σου διευθυντικές επιλογές.

igkros είπε...

Ως άνεργος δημοσιογράφος εδώ και 6 μήνες και ως απλός αναγώστης μιας ωραίας ιστορίας στο πολιτιστικά -μουσικά πράγματα του τόπου μας, την οποία παρακολουθώ και έχω στην συλλογή μου από το τέυχος Νο1 δηλώνω την απόλυτη συμπαράσταση μου στους δοκιμαζόμενους απολυόμενους συντάκτες του περιοδικού ΔΙΦΩΝΟ.

Προσφέρω ακόμα την στήριξη μου (ακόμα και την επαγγελματική μου εργασία εθελοντικά) σε όποια νέα πρόσπαθεια κάνετε με τις δικές σας δυνάμεις!

Αν θέλουμε να μην είμαστε απλοί παθητικοί μοιραίοι θεατές της ιστορίας (σαν τους ήρωες του Βάρναλη) να σώσουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια μας!

Με εκτίμηση,

Γιάννης Γκροσδάνης
(Θεσσαλονίκη)