Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

η-μαρία-των-αιμοπεταλίων

Τηλεφωνεί από το πουθενά. Θέλω να δώσω αιμοπετάλια, λέει. Δεν με γνωρίζει προσωπικά. Μετά χάνεται. Επανέρχεται για να δηλώσει εκ νέου την προσφορά της. Αυτό το δεύτερο τηλεφώνημα διαρκεί μισή ώρα και κάτι. Μιλάμε για πόνο ανθρώπινο και προβλήματα που κατά βάθος σε δυναμώνουν. Είναι εικαστικός. Σήκωσε το δικό της μπαϊράκι μέσα στην Καλών Τεχνών. Την ενδιαφέρουν οι ενστικτώδεις αντιδράσεις των άλλων και όχι οι προμελετημένες καταστάσεις. Έζησε στη Θεσσαλονίκη για χάρη ενός άδοξου έρωτα. Τώρα ζει στην Αθήνα στο Σπίτι των τρελών του Αντρέι Κοντσαλόφσκι. Γράφει ποιήματα που απευθύνονται σε κομμένα ανθρώπινα μέλη. Δεν φαίνεται κοινός νους, απ' αυτούς που επινόησαν τη φιλοσοφία της προόδου για να παρηγοριούνται με την ανθρώπινη κατάπτωση. Είναι νυμφίος ευλαβικός και φοβισμένος, εξ ου και αγγίζει την τελειότητα. Τη λένε Μαρία. Είναι 35 ετών, μα η φωνή της μοιάζει δέκα χρόνια νεότερης. Την ευχαριστώ και συμφωνούμε να τα ξαναπούμε.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...αληθινή ή της ποιητικής φαντασίας σου, οπως τα κορίτσια των τραγουδιών του Μ.Χατζιδάκι?

Despina

ασωτος γιος είπε...

εκει εξω φιλε υπαρχουν πολλοι "εξωγηινοι" που ειναι ετοιμοιι να σε σοκαρουν με αποθεματα μιας αγαπης που εχουμε ξεχασει

BOSKO είπε...

Despina...
αληθινότατη!

BOSKO είπε...

ασωτος γιος...
εμένα μ' άρεσε η λέξη "εξωγήινοι" που χρησιμοποίησες. Σωστός! Αφού τα αποθέματα αγάπης πλέον τα περιμένουμε απ' το...outer space!

Ανώνυμος είπε...

Αυτοί οι "εξωγήινοι" εμένα πάλι μου φαίνεται πως αποκαλύπτουν την ααληθινή γήινη φύση του ανθρώπου.

Ορισμένες φορές γίνονται πιο "άνθρωποι", "πιο ανθρώπινοι", χωρίς ό,τι έχει φορτωθεί σε όλους τους υπόλοιπους και το καλύπτει. (Η Μαρία σου με έκανε να το ξαναδώ.)

Τελοσπάντων... Μου θύμισες την ερχόμενη έκθεση έργων από τη συλλογή Prinzhorn. Όποιος μπορεί και θέλει, ας την επισκεφτεί.

Αφρόνη

BOSKO είπε...

Αφρόνη...
θα ήθελα να τη δω την έκθεση, αλλά από δω και πέρα δεν θα μπορώ να πολυβγαίνω.
όμορφο το σχόλιο σου!
το δικό σου;
αλίμονο :-)))

Αθανασία είπε...

Καλημέρα καλό μου...ε,είναι πολύ όμορφο όταν συναντάμε,τέτοιους 'αγγέλους επί γής'όπως τους λέω,εγώ...και συναναστρεφόμαστε μαζί τους έστω και για λίγο...και δυστυχώς οι 'άγγελοι'αυτοί είναι πολύυυ λίγοι και τους συναντάμε πολύυυ σπάνια....κι εσύ είσαι πολύ τυχερός που βρέθηκε ένας,τέτοιος στο δρόμο σου...γιατί όχι καλό μου δεν κακή ιδέα,να τα ξανάπείτε...και γιατί να μη κρατήσετε και μιά φιλική επικοινωνία???....καλό μου ακούγεται...πάντως αυτό το ότι συνάντησες αυτόν τον άνθρωπο δείχνει ότι δεν έχει ακόμη,χαθεί η καλοσύνη και η ανθρωπιά από τον κόσμο και αυτό είναι καλό...φιλάκια,καλημέρες...

Ανώνυμος είπε...

Τώρα αν πω ότι ήμουν αλλού ντ'αλλού, θα το πιστέψεις;

Λοιπόν, βαφτίζω το ποστ σου "Ωδή σε μια Μαρία" (για να καλυφθώ κι εγώ που το μυαλό μου έκανε οχτάρια). Ατόφιο ποίημα!(για να χωρέσει και η παράλογη πολυσημία που του έδωσα) :-)

Σοβαρά τώρα, κάθε ανθρώπινη επαφή αξίζει μια διερεύνηση, πόσο μάλλον όταν ξεκινά τόσο αξιόλογα.

Κι όσο για την έκθεση (κατάληξη του συνειρμικού μου παραληρήματος), δε βαριέσαι... Μόνο σε καμιά 50 χρόνια μη τύχει και δικά μας έργα συμπεριληφθούν σε αντίστοιχες εκθέσεις.

Αφρόνη (όνομα και πράγμα καθ'όπως δείχνει)

Η Μαρία των Αιμοπεταλίων είπε...

Ακου ενα μυστικό.. Τις μέρες που περνάω ζόρια, βρίσκω ενα τραγούδι, μόνο ένα τη φορά.. και το σιγοτραγουδάω όπως άλλοι προσεύχονται. Ολη μέρα το ίδιο τραγούδι σταθερά.. Είναι ας πούμε το φυλακτό μου..
Απο χθες μου έχει κολλήσει αυτό..

http://www.youtube.com/watch?v=5cVpkQo0xi4

..τελικά.. μου αρέσει πολύ αυτή η λέξη που παντρεύει το αίμα με το πετάλι του παιδικού μου ποδηλάτου ή με τα πέταλα των λουλουδιών..
κι έτσι χαμογελάω να σκέφτομαι πως το κυκλοφορικό μου σύστημα τρέχει μέσα στο σώμα μου κουδουνίζοντας πάνω σε ένα παιδικό ποδηλατάκι καθώς το αίμα μου εξ'ορισμού ανθοφορεί..

καλό βράδυ.

BOSKO είπε...

Σας ευχαριστώ όλες, Αθανασία, Αφρόνη και ειδικά εσένα, Μαρία των Αιμοπεταλίων, για τα σχόλια σας. Το σπίτι μου ήδη ετοιμάστηκε για να υποδεχτεί τη μητέρα μου πρωί-πρωί κατ' ευθείαν από το Ωνάσειο! Θά 'ναι λίγο ζόρι για μένα η ανάρρωση της, αλλά φάγαμε τον γάιδαρο και την ουρά του μαζί, οπότε κοιτάμε μπροστά!