ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΣΤΟ ALTERA PARS...

Σπάνια πια πηγαίνω στο θέατρο. Ίσως επειδή είμαι και κλειστοφοβικός και πάντα προσέχω που θα καθίσω σε μια αίθουσα, ώστε με την πρώτη δυσφορία να μπορώ να την κοπανήσω αθόρυβα και διακριτικά. Παρ' όλο που διάφορες προσκλήσεις μαζεύονται σωρηδόν κάτω απ' την πόρτα μου, ειδικά για θέατρο, μόνο η παρακίνηση κάποιου φίλου δύναται να με ξεκολλήσει. Όπως συνέβη χθες βράδυ. Η Λιάνα Μαλανδρενιώτη, μια δεύτερη μαμά κυριολεκτικά, δημοσιογράφος κύρους, υπεύθυνη ραδιοφωνικών εκπομπών κλασικής μουσικής και διοργανώτρια ακτιβιστικών συναυλιών, με προσκάλεσε στην παράσταση του έργου Παράπλευρες απώλειες (Necessary Targets) της Ιβ Ένσλερ που έκανε πρεμιέρα πριν από λίγες μέρες στη σκηνή του ALTERA PARS σε σκηνοθεσία του Πέτρου Νάκου. Η Λιάνα, ξέχασα να αναφέρω ό,τι μέσα σε όλες τις άλλες δραστηριότητες της, είναι και μια ολοκληρωμένη ηθοποιός, που κατά κοινή ομολογία το χρωστάει στον εαυτό της να ασχοληθεί εκτενέστερα με το "σπορ". Το έργο θα χαρακτηριζόταν γυναικείο και αφορά στις συνέπειες του πολέμου στην ψυχοσύνθεση μιας ομάδας γυναικών σε προσφυγικό στρατόπεδο της Βοσνίας. Μία Αμερικανίδα ψυχίατρος (η Μίνα Χειμώνα, η οποία μετέφρασε στα ελληνικά και όλο το έργο), μαζί με τη Μελίσα, την ψυχολόγο βοηθό της, μεταβαίνουν στα Βαλκάνια για να δουλέψουν κλινικά με την ομάδα αυτή των γυναικών προσφύγων. Μέσα στις δύο ώρες που διαρκεί η παράσταση (βασανιστήριο για κάποιον που δεν είναι φαν του θεάτρου...) και εν μέσω βαλκανικών ήχων, παρακολουθούμε τη διάλυση της συντηρητικής ρασιοναλίστριας ψυχιάτρου και την απόλυτη ενσωμάτωση της σ' αυτό το παρανοηκό σύμπαν γυναικών, που η απόσταση από τη λογική στην τρέλα χωρίζεται με μια λεπτή κλωστή. Το έργο ξεκινά από το φουαγιέ του θεάτρου, όπου υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στην Αμερική, στο σαλονάκι της γιατρού. Η κουβέντα με τη βοηθό της κι ενόσω ακούγεται το Brothers in arms των Dire Straits (ατυχήσασα ως πρώτη μουσική επιλογή, κατά την ταπεινή μου άποψη) μας προϊδεάζει και για το ταξίδι τους στα μπαρουτοκαπνισμένα Βαλκάνια. Εν συνεχεία, οι πόρτες ανοίγουν και όλοι εμείς- οι θεατές- ακολουθούμε τις δύο ηθοποιούς στη θεατρική αίθουσα! Την αράζουμε στα καθίσματα κι εκείνες παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή. Το πρώτο πράγμα που σε κερδίζει είναι το πολυσύνθετο σκηνικό που έφτιαξε ο Ohm David με δεσπόζουσα στο κέντρο τη φιγούρα ενός καμμένου δέντρου με τα κατάμαυρα κλαδιά του να θυμίζουν χέρι με σπασμένα δάχτυλα. Δεν προτίθεμαι να αναφερθώ αναλυτικά στις ερμηνείες των κοριτσιών και των γυναικών που όλη την ώρα μοιράστηκαν από κοινού το σανίδι. Θα ξεχώριζα τη Μίνα Χειμώνα που με τη γνώση ενός τέτοιου έργου και με τη φιλότιμη προσπάθεια της, κατάφερε να αποβάλει την τηλεοπτική περσόνα που είχε φτιάξει αδίκως τα τελευταία χρόνια. Η Τατιάνα Παπαμόσχου, επίσης, στο ρόλο της μουσουλμάνας προσφυγοπούλας υπήρξε μια νότα ερμηνευτικής πραότητας μέσα σε μια παράσταση που απαιτούσε υστερία και δυνατές φωνές. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν και η κρίση που βάρεσε η ταλαντούχα νέα ηθοποιός Τζωρτζίνα Δαλιάνη στο ρόλο μιας σχιζοφρενούς μητέρας που είχε χάσει το βρέφος της την ώρα του βομβαρδισμού. Όλα τα λεφτά όμως ήταν η φίλη μου η Λιάνα ως γριά προσφυγοπούλα που όλη την ώρα αναζητούσε την αγαπημένη της χαμένη αγελάδα, προσφέροντας την επίσης απαραίτητη χιουμοριστική νότα μέσα στο καταθλιπτικό σύνολο. Ένας ρόλος που θα κινδύνευε να βγει ως καρικατούρα, πλάστηκε όπως ακριβώς έπρεπε, σαν μια ανάσα, ένα διάλειμμα στην τραγικότητα και τη φρίκη των υποτιθέμενων συνεπειών του πολέμου. Εάν πρέπει να σταθώ και στο ίδιο το έργο της Ένσλερ, θα το ήθελα με περισσότερες σιωπές και λιγότερους διαλόγους. Δε νομίζω ότι η, κάπως υπέρμετρη, ανάλυση του συναισθηματικού κόσμου των ηρωίδων ενέτεινε τη δωρικότητα που μοιραία χαρακτηρίζει το γεγονός ενός πολέμου. Ακολουθήθηκε μία δημοσιογραφική λογική κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, μια και η συγγραφέας βασίστηκε στις μαρτυρίες γυναικών- πραγματικών προσφύγων. Πάντως, σκεπτόμενος τώρα τη χθεσινή βραδιά, μου έμεινε η αίσθηση μιας αξιοπρεπέστατης παράστασης, κόντρα στις πολυδιαφημισμένες ανοησίες τύπου Σεσουάρ για δολοφόνους κλπ. με τη σκηνοθετική άποψη του Νάκου, τους καλούς φωτισμούς που επιμελήθηκε ο ίδιος μαζί με τον σκηνογράφο της παράστασης, αλλά και τη μουσική επιμέλεια του Ιάκωβου Δρόσου. Ειδικά στον τελευταίο τομέα, που είναι και το "πεδίο" μου, όσο το έργο κορυφωνόταν, τόσο και οι μουσικές που ακούγονταν γίνονταν πιο κατάλληλες και εντέλει αναπόσπαστο μέρος της εξέλιξης. Αξίζει να αναφέρουμε ακόμη πως η συγκεκριμένη παράσταση στο ALTERA PARS (τηλ. 210- 3410011) τελεί υπό την αιγίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

(άσχετο)!Είχα χρόνια να γελάσω τόσο black! Το άκουσα στις ειδήσεις, κάπως έτσι περίπου: ηλικιωμένη γυναίκα κινδύνεψε να πεθάνει στην εντατική, όταν η εγγονή της που την είχε επισκεφθεί, την αποσύνδεσε από το μηχάνημα, προκειμένου να φορτίσει το κινητό τηλέφωνο της...