ΣΑΒΒΑΤΟ ΑΧΡΩΜΟ...

Άγευστο...Ανάλατο...Άοσμο...σαν ψυχοσάββατο...όταν τα τραγούδια σωπαίνουν και σπάνε σε κομμάτια...όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά...τραβάει για τη δική του κηδεία...κι εμείς ανήμποροι...βουβοί και σαστισμένοι...παρακολουθούμε την κάθοδο τους...στον Άδη...στο απόλυτο κενό...στην αιώνια σιωπή...τους ρίχνουμε από πάνω τους ένα σαπισμένο τριαντάφυλλο...και λίγο χώμα ακαθόριστης προέλευσης...δεν έχουν πατρίδα τα τραγούδια...τα βινίλια στραβώνουν...τα cd οξειδώνονται...τα ΜΡ3 χάνουν και χάνονται...μια αίσθηση μένει...όσο την παίρνει κι αυτήν...μια θύμηση που αναγκαστικά θα ξεθωριάζει...έως ότου έρθει ένα άλλο τραγούδι...θα είναι άραγε σαν τα παλιά;...αυτά είχαν ψυχή...τα τωρινά πνίγονται μεσ' στα μπλιμπλίκια...τα μπλουζ του πρίγκιπα ηχούν για ρομαντικούς...μοναχούς του άστεως...σήμερα, λέω να μην ακούσω άλλα τραγούδια...να ανάψω μια πελώρια φωτιά- πλησιάζει και του Αϊ- Γιάννη του αλλουνού, όχι του καλοκαιρινού με τις φωτιές- και να κάψω ζωντανά όλα τα τραγούδια...με λόγια ή χωρίς...προτού γίνουν τραγούδια...τους πρέπει μια τέτοια κηδεία...αναγεννητική, παγανιστική...όχι χριστιανική και μίζερη...αν μη τι άλλο, θα έχω προσθέσει μια πρέζα αλάτι

σ' αυτό το πεθαμένο Σάββατο μου...