ΜΙΑ ΚΟΥΡΣΑ ΣΕ ΤΑΞΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΚΑΙΤΗ ΓΚΡΕΫ

Τελειώνοντας την εκπομπή από το ραδιόφωνο και δεδομένου του αυριανού πρωινού ξυπνήματος κατέβηκα από τη Σαρή, στου Ψυρρή, ντουγρού στην Πειραιώς προκειμένου να πάρω ταξί για το σπίτι. Μια γρίπη που με τριγυρίζει εδώ και δυο μέρες έκανε τις αρθρώσεις μου να πονάνε και το κεφάλι μου βαρύ κι ασήκωτο, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Σταμάτησα το πρώτο ταξί που βρήκα, κάθισα στη θέση του συνοδηγού όπως πάντα. Στα πίσω καθίσματα πρόσεξα αμυδρά απ' τον καθρέφτη μια μεγαλόσωμη ηλικιωμένη γυναίκα. Με εντυπωσίασε το φουντωτό βαμμένο κατάξανθο μαλλί της, αλλά κυρίως ένα βαρύ άρωμα έντονης θηλυκότητας που χτύπησε τα ρουθούνια μου. Κάτι "υποψιάστηκα", όμως δεν έδωσα περαιτέρω σημασία. Μέχρι που φτάσαμε έξω απ' το Ναό του Πλούταρχου, Πειραιώς και Πέτρου Ράλλη γωνία. Τότε η Καίτη Γκρέϋ (διότι αυτή ήταν!) άνοιξε το στόμα της και εξέφρασε τη θετικότατη γνώμη της για τον "Γιάννη Πουλόπουλο του 21ου αι": αυτός, μάλιστα, είναι καλός τραγουδιστής! Και ο Μανώλης Λιδάκης, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, κυρία Γκρέϋ τόλμησα να τη ρωτήσω κι εγώ δεν σας αρέσουν; Καλοί είναι, μωρέ κι αυτοί, αλλά με τίποτα σαν τον Πλούταρχο απάντησε η αλλοτινή θεά των λαϊκών πάλκων κι έπειτα κι εσύ, μανούλα μου, στ' αλήθεια με γνώρισες! Σ' αυτό δεν απάντησα, ούτε σχολίασα. Πως ήταν δυνατό να μην αναγνωρίσω την Καίτη Γκρέϋ; Τόσο οικεία πια η φιγούρα της! Ακόμη και το Βουνό (Θ' ανέβω και θα τραγουδήσω) του Λουκά Νταράλα να μην είχα ακούσει ποτέ με τη φωνή της που το σφράγισε εν έτει 1953, σίγουρα θα τη θυμόμουν απ' το βίντεο- κλιπ (πρόσφατο συγκριτικά με το ΄53...) του τραγουδιού Μια γυναίκα μόνο ξέρει των Εκείνος + Εκείνος! Στη συνέχεια, μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου, στο Κερατσίνι, η Γκρέϋ έπιασε παθιασμένη κουβέντα με τον ταξιτζή- και όμως, αυτός που είχε τα διπλά μου χρόνια δεν την είχε γνωρίσει. Ούτε και πρόσεξα τι λέγανε. Προτίμησα να χαθώ στις σκέψεις και στις νοερές εικόνες, σε φοβερές ιστορίες που άκουσα από πρώτο χέρι για τη μεγάλη ντίβα από καλλιτέχνες που συνεργάστηκαν μαζί της. Όλα αυτά πέρσι ακριβώς τέτοιο καιρό, όταν γυρίζαμε μια σειρά ντοκιμαντέρ για την ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού- η σειρά ακόμη ανολοκλήρωτη κι εγώ και ο μοντέρ, απλήρωτοι. Απλά μια θλιβερή διαπίστωση... Θυμήθηκα τον σπουδαίο, αγνό και αμόλυντο στα 80 του, Σπύρο Ζαγοραίο. Όταν οι μαγαζάτορες συνεργαζόντουσαν με την Καίτη Γκρέϋ μου διηγούταν έπρεπε κάθε βράδυ να ρίξουν τα χαρτιά για να δουν αν θα δεηθεί να πάει να τραγουδήσει! Ήτανε η πρώτη φίρμα, έκανε ό,τι ήθελε και δεν υπολόγιζε κανέναν! Κι ακόμη όταν ένα βράδυ έστησε τον μαγαζάτορα, αυτός κατ' ευθείαν έκανε πρόταση στον Καζαντζίδη και τη Μαρινέλλα, που είχαν έρθει ως πελάτες, να δουλέψουν εκεί και να την πετάξει έξω την Γκρέϋ που τον είχε ολότελα "γραμμένο" κι αυτόν και το μαγαζί του. Δεν ξέρω πώς, κάποιος μάλλον της το σφύριξε και να' τηνα η Καίτη Γκρέϋ στο μαγαζί! Έγινε ο χαμός, ανάστα ο Κύριος. Τότε ήταν χωρισμένη με τον Καζαντζίδη κι επειδή αυτός είχε γίνει ζευγάρι με τη Μαρινέλλα, στο σπίτι και στο πάλκο, η Γκρέϋ φρίαξε! Μας πήρε και φύγαμε. Πήγαμε να τραγουδήσουμε στο απέναντι ακριβώς μαγαζί. Τι να το κάνεις; Κάθε βράδυ, άδειοι εμείς, βαράγαμε μύγες και ο Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα φίσκα στον κόσμο! Αυτό δεν το άντεξε η Γκρέϋ! Μας ξαναμάζεψε και φύγαμε για ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη...Γλαφυρότατος ο Ζαγοραίος, αναπολούσε τις στιγμές στα πάλκα με τη Γκρέϋ και χαιρόταν σαν 20χρονο παιδί που ενθυμάται την πενταήμερη εκδρομή του σχολείου και ανοίγει η καρδιά του!Εγώ κατέβηκα Κερατσίνι και η τραγουδίστρια συνέχισε με πιθανό προορισμό της το Πέραμα. Μια γυναίκα χορτασμένη από μουσικές, τραγούδια, δόξα, χρήμα, λατρεία και πολύ έρωτα! Αμόρφωτη μάλλον, αφού ουδέποτε ο Καζαντζίδης, η Νίνου ή και ο Μανώλης Αγγελόπουλος χρειάστηκε να σπουδάσουν το τραγούδι προκειμένου να αφήσουν πίσω τους ό,τι άφησαν τελικά. Σταμάτησα στο περίπτερο της γειτονιάς για τσιγάρα. Το μάτι μου έπεσε στην εφημερίδα ESPRESSO και στο cd- δωράκι που περιείχε με τίτλο "Χρυσή Δισκοθήκη- Καίτη Γκρέϋ" και τη φάτσα της τραγουδίστριας στο εξώφυλλο. Αγόρασα τελείως μηχανικά την κωλοφυλλάδα, παρ' όλο που τη δισκοθήκη μου κοσμούν τουλάχιστον δύο βινύλια- πορτραίτα της Γκρέϋ. Στιγμιαίος υπερκαταναλωτισμός; Ίσως. Θα έλεγα καλύτερα στιγμιαία συγκίνηση για το απρόοπτο μιας κούρσας ταξί με την Καίτη Γκρέϋ στις 11 το βράδυ. Όπως και να' χει, μαζί με τη συγγραφή αυτού του post τελείωσε παράλληλα και η ακρόαση του σύντομου ψηφιακού δίσκου.Έτσι ακριβώς...με την Καίτη Γκρέϋ να τραγουδάει σπαραξικάρδια τον Βασίλη Τσιτσάνη και Κυριακή σε γνώρισα/ Κυριακή σε χάνω/ θέλω να είναι Κυριακή/ κι αυτή που θα πεθάνω...