Ομόνοια, πριν από λίγη ώρα. Ανεβαίνοντας προς την Πανεπιστημίου, ακριβώς πριν το πρώτο Metropolis, στο φανάρι, προσπέρασα- όπως συνηθίζεται στα φανάρια- πλήθος ανθρώπων μεσ' στο άγχος, στην τσίτα που λένε. Σαν έναρξη λαϊκής ελληνικής ταινίας του ΄60 με το πολύ γενικό πλάνο λεωφόρου και ανθρώπων που τη διασχίζουν. Ανάμεσα απ' αυτό το πλήθος, το σημερινό, το δικό μου, διέκρινα και μια παρέα εφήβων, αγόρια και κορίτσια, το πολύ 16- 17 ετών. Αν δεν ήξερα ότι τα σχολεία είναι ακόμη κλειστά, θα ήμουν σίγουρος ότι την είχαν κάνει κοπάνα για καφέ. Επίσης, δε θα έδινα ιδιαίτερη προσοχή στην παρέα αυτή εάν η μπλούζα που φορούσε ένας απ' τους πιτσιρικάδες δεν έγραφε με τεράστια κατακόκκινα γράμματα CARMINA ΜΠΟΥΓΑΔΑ.Θύμωσα πολύ και ως παρορμητικός άνθρωπος σταμάτησα το νεαρό, του άνοιξα το μπουφάν για να χαζέψω τη στάμπα της μπλούζας του. Θα με πέρασε για μπάτσο ή μάλλον για ασφαλίτη, εφόσον το look μου μόνο σε εκπρόσωπο των σωμάτων ασφαλείας δεν παραπέμπει. Γι' αυτό ίσως και αυτός και οι φίλοι του δεν έβγαλαν κιχ. Κάτω από την κακοποίηση του έργου του Orff μπόρεσα να διαβάσω μιαν ακόμη αναγραφή με πολύ μικρότερα γράμματα. Επρόκειτο για διαφήμιση κάποιου απορρυπαντικού που μάλλον τώρα θα σκάσει μύτη στην αγορά. Υποθέτω, δηλαδή, χωρίς να με πολυνοιάζει. Με ένοιαξε μόνο η απαξίωση της τέχνης εις το όνομα της γαμημένης διαφήμισης. Εκείνη την ώρα! Έγινα θηρίο με τους τύπους που διαφημιστικά ποντάρουν περισσότερο στον ξεφτιλισμό ενός κλασικού αριστουργήματος, παρά σε αυτή καθ' αυτή την προώθηση του προϊόντος τους. Εξ ου και οι διαφορές στο μέγεθος της γραμματοσειράς. Και θυμήθηκα μιαν άλλη τηλεοπτική διαφήμιση του AZAX ULTRA, στην οποία ακουγόταν απόσπασμα από την "Κάρμεν" του Μπιζέ. Ναι, ακριβώς γι' αυτό έγραψε μουσική ο ανθρωπάκος πάνω στο λιμπρέτο που έλεγε ο έρωτας είναι πράξη επανάστασης κλπ. Για να βρεθεί σήμερα ο κάθε μαλακίσκος διαφημιστής και να ταυτίζει την "Κάρμεν" με μικροαστές κατίνες, που η πιο επαναστατική τους πράξη είναι να πετάνε ομαδικώς τους κουβάδες στον αέρα! Δεν πάνε στο διάολο!Παράτησα σύξυλα τα παιδιά που δεν αντάλλαξα ούτε μια κουβέντα μαζί τους και που για ώρα με κοιτούσαν αποσβολωμένα, καθώς απομακρυνόμουν. Μπήκα στο δισκοπωλείο. Άλλο δίσκο είχα σκοπό να αγοράσω και άλλο πήρα τελικά. Ανέβηκα κατευθείαν στο δεύτερο όροφο, στα rock, αναζήτησα και βρήκα τα, κατά Ray Manzarek, Carmina Burana του Orff.
Ένα εξίσου αριστούργημα στο πλαίσιο σεβασμού του νεότερου προς το παλαιό, προς το κλασικό!Εδώ και μια δεκαετία είχα σε βινίλιο την ανατρεπτική αναδημιουργία- τολμώ να πω- του οργανίστα των Doors πάνω στις συνθέσεις του Carl Orff, μα κάπου το είχα χάσει στις από δω κι από κει συνήθεις μεταφορές του. Την παραγωγή του δίσκου που πρωτοκυκλοφόρησε στα 1983 υπέγραφε ο Philip Glass, από τα πρώτα του βήματα στους κόλπους μιας υγιούς εναλλακτικής δισκογραφίας. Μέχρι αυτή την ώρα έχω ακούσει το cd δύο φορές απ' το πρώτο ως το τελευταίο track. Το εναρκτήριο The wheel of fortune, αυτό που επίσης ταυτίστηκε με τη χρυσή εποχή του πασοκικού παπανδρεϊσμού (ας μην το σχολιάσουμε περαιτέρω, τουλάχιστον η ΝΔ χρησιμοποίησε Σπανουδάκη που αισθητικά της ταιριάζει γάντι...), δοσμένο από τον Manzarek με τα δυνατά ντραμς του Larry Anderson, τη φαζαρισμένη ηλεκτρική κιθάρα του Ted Hall και το μπάσο- δυναμίτη του Doug Hodges. Τα Carmina Burana γράφτηκαν από ποιητές μοναχούς τον 13ο αι. και ανακαλύφτηκαν μόλις το 1803 σε κάποιο βαυαρικό μοναστήρι. Τρεις ποιητικοί κύκλοι για την Αναγέννηση της Άνοιξης (Springtime), για το Πιώμα εν είδη ανθρώπινης επικοινωνίας (In the Tavern) και για το Πάθος και τον Αισθησιασμό (The court of love). Στη Γερμανία του 1935, ο Carl Orff τα επένδυσε μουσικά. Στις ΗΠΑ, ο Ray Manzarek τα διασκεύασε μισό αιώνα αργότερα. Και 25 χρόνια μετά, στην Ελλάδα του 2007 γίνονται διαφήμιση για επαναστατικές μπουγάδες...Ε, ρε Στάλιν που σαςχρειάζεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου