ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΡΟΣΔΑΝΗΣ- Ο Μπαμπάς τρελαινόταν να ακούει Νίνο Ρότα (πιο πολύ κι απ' τους ανθρώπους)...

Επειδή χθες ο φίλος και καλός δημοσιογράφος, ειδικός στα κινηματογραφικά (και άλλα τέτοια γραφικά), Γιάννης Γκροσδάνης, μου έκανε ευχάριστη έκπληξη, διαφημίζοντας το blog μου απ' το δικό του, λέω να κάνω κι εγώ το ίδιο! Μόνο που επειδή εγώ είμαι πιο πολυλογάς, αποφάσισα να τον ξεμπροστιάσω λίγο παραπάνω...Με τον Γιάννη γνωριστήκαμε στη Θεσσαλονίκη τον Μάρτιο του 2006, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Εικόνες του 21ου αι. Μου τηλεφώνησε καθώς βρισκόμουν καθ' οδόν από Αθήνα, προκειμένου να με συναντήσει και να μου παραδώσει το τελευταίο συλλεκτικό τεύχος του περιοδικού Πανσέληνος με ένα εκπληκτικό αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι και τη Φλέρυ Νταντωνάκη που είχε επιμεληθεί ο πατέρας του, επίσης δημοσιογράφος, Νίκος Γκροσδάνης. Ο Γκροσδάνης ο πρεσβύτερος δεν είναι τυχαία περίπτωση. Κατά τη δεκαετία του 1970 εργαζόταν ως γκαρσόνι στο ξενοδοχείο Mediterranee Palace της Θεσ/νίκης. Εκεί όπου γνωρίστηκε με τον Χατζιδάκι και συνδέθηκε με μεγάλη φιλία μαζί του μέχρι το τέλος της ζωής του συνθέτη. Θα πρέπει να ήταν το 1972 η πρώτη γνωριμία του Νίκου Γκροσδάνη με τον Μάνο Χατζιδάκι, εφόσον τότε ο δεύτερος, ερχόμενος από Αμερική, είχε μεταβεί στη συμπρωτεύουσα ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσ/νίκης. Μιλάμε για τη χρονιά που ο Παντελής Βούλγαρης διαγωνιζόταν με το Προξενιό της Άννας και που κι εκείνου η γνωριμία με τον Χατζιδάκι οδήγησε στη δημιουργία της σπονδυλωτής ταινίας για τον Μεγάλο Ερωτικό. Ο Γκροσδάνης έκτοτε απορροφήθηκε από το ραδιόφωνο και τον Τύπο σαν ένας παθιασμένος ερευνητής του ελληνικού τραγουδιού κι εγώ κόβω το κεφάλι μου ό,τι την όποια μετέπειτα πορεία του στα ΜΜΕ την καθόρισε η επαφή που είχε με τον Χατζιδάκι. Ή, σωστότερα, το αλάνθαστο κριτήριο του ανθρώπου αυτού να συλλέγει κυριολεκτικά την αφρόκρεμα των συνεργατών του τον είχε οδηγήσει μεταξύ άλλων και στον Γκροσδάνη. Τελευταία φορά που είδα το όνομα του έμπειρου δημοσιογράφου και συγγραφέα ήταν στο ένθετο της επανέκδοσης του σάουντρακ που έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος για την ελληνική ταινία Λόλα με τη Τζένη Καρέζη. Ο γιος του, ο Γιάννης λοιπόν, ακολούθησε αναμφισβήτητα τα βήματα του πατέρα του. Πού τον χάνεις, πού τον βρίσκεις, σε όλα τα φεστιβάλ κιν/φου που λαμβάνουν χώρα σ' αυτόν τον τόπο, να παρακολουθεί όσες περισσότερες ταινίες γίνεται, να γράφει, να σχολιάζει αθόρυβα και να προσκαλεί τους Έλληνες σκηνοθέτες στη φιλόξενη ραδιοφωνική εκπομπή του. Έτσι έγινε και με μένα. Πήγα ένα βράδυ, ενόσω βρισκόμουν στη Θεσ/νίκη, από τον 9.58 της ΕΡΤ 3 (1179 MHZ) και κάναμε μια ωραιότατη εκπομπή με τραγούδια ελληνικού και ξένου rock και όχι μόνο! Κάνει εκπομπές υψηλού επιπέδου ο Γιάννης. Κατά πρώτον, κατέχει πολύ καλά το αντικείμενο της ποιοτικής μουσικής σε διεθνές επίπεδο και κατά δεύτερον ΔΕΝ ΛΕΕΙ μαλακίες on air! Πολύ σημαντικό αυτό! Άκουγα κάποτε γνωστό ραδιοφωνικό παραγωγό, ο οποίος έπαιζε blues και κάθε λίγο και λιγάκι διέκοπτε βάναυσα τον John Lee Hooker μονολογώντας με μπούρδες του τύπου Blues! Πόσα χρόνια είχα να ακούσω blues; δέκα; είκοσι; πενήντα; Και δε βρέθηκε κάνας ακροατής να του πει επίσης on air ρε, μεγάλε δεν το κλείνεις ν' ακούσουμε το τραγουδάκι;...ο αυτοβαυκαλισμός στο ζενίθ του, εν κατακλείδι. Είναι και μυστήριο παιδί ο Γιάννης, οφείλω να ομολογήσω. Όσο λαλίστατος και χιουμορίστας αποφαίνεται από το blog του, στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν πολύ μετρημένο στα λόγια του άνθρωπο. Τις λίγες φορές που έτυχε να συναντηθούμε μου δημιουργήθηκε η εντύπωση μιας λεκτικής αμηχανίας, κυρίως από μέρους μου. Είναι μάλλον που η δική μου ιδιοσυγκρασία εκτιμάται ως έξω καρδιά που λέμε, γι' αυτό και ανέκαθεν συχνωτιζόμουν με άτομα καταθλιπτικά και ερμητικά κλειστά σα στρείδια. Όχι πως ο Γιάννης είναι καταθλιπτικός- προς τιμή του, αν είναι- ούτε και τον ξέρω τόσο καλά ώστε να βγάλω το συγκεκριμένο πόρισμα. Αυτό που ξέρω καλά πλέον είναι πως υπάρχει ένας νέος άνθρωπος με μεράκι και "ψώνιο" γι' αυτό που ονομάζουμε κινηματογραφική και όχι μόνο τέχνη. Άλλοι πέντε- δέκα δημοσιογράφοι της κλάσης του να υπήρχαν, θα αποδυναμωνόταν σταδιακά η πολύ σωστή ρήση των συμπαθεστάτων αναρχικών αλήτες - ρουφιάνοι - δημοσιογράφοι! Περάστε μια βόλτα απ' το blog του, τον ξανασυνάντησα κι εγώ εκεί, μέσω διαδικτύου και το χάρηκα ιδιαιτέρως: http://www.rota958.blogspot.com/ Έτσι, για να διαπιστώσετε πως έχω δίκιο αναφορικά με ό,τι έγραψα στη συγκεκριμένη ανάρτηση. Καλό απόγευμα σε όλους, αναμένοντας την τελευταία ημέρα της εβδομάδας!