Τα ραδιόφωνα σήμερα είναι μια πραγματική όαση. Το Δεύτερο Πρόγραμμα απ' το πρωί έπαιζε Ελένη Καραϊνδρου και τους Χαιρετισμούς του Μίκη Θεοδωράκη με την παλιά, την καλή Δήμητρα Γαλάνη. Στον Μελωδία 99,2 άκουσα τον Εφιάλτη της Περσεφόνης με τη φωνή της Φαραντούρη, τον Αρχηγό του Λοϊζου με την Αλεξίου, το La canzone del mal di luna του Piovani με την Πασπαλά και τη Fata Morgana του Νίκου Καββαδία με την Κωχ.Στα λημέρια μου, Στο Κόκκινο 105,5, οι πιο εναλλακτικοί παραγωγοί προτίμησαν γρηγοριανά άσματα και θλιμμένες ορχηστρικές ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες.Εύχομαι να πενθούν κάθε μέρα οι Έλληνες ραδιοφωνικοί παραγωγοί, αν είναι να παίζουν τέτοια μουσική.Ένας γκλάμουρ θάνατος έκανε αίφνης τα ρεμιξαρισμένα μπουζούκια να σωπάσουν,τις χαζογκόμενες τραγουδίστριες να σκεπάσουν τα βυζιά τους και να κάτσουν στον πάγκο και το τραγούδι να ακουστεί όπως πρέπει να ακούγεται: χαμηλόφωνο, εσωστρεφές, ενδεχομένως ενοχικό, αργόσυρτο, 50% εγκεφαλικό και 50% συναισθηματικό, όχι απαραιτήτως της λογικής του μ' αγαπάς- σ' αγαπώ και βέβαια λειτουργικό όσο και μια προσωπική προσευχή του καθενός. Αν για κάτι έχει ιδιαίτερη αξία το Πάσχα και η Μεγαλοβδομάδα- κατά προσωπική εκτίμηση πάντα- είναι η θλίψη που επιβάλλεται στους πάντες, αρχής γινομένης από τους παραγωγούς του ραδιοφώνου. Θα μου μείνει αξέχαστη μια εκπομπή στο Τρίτο Πρόγραμμα, ξημέρωμα Μεγάλου Σαββάτου, στην οποία ο σκηνοθέτης Μενέλαος Καραμαγγιώλης έμπλεκε εμπνευσμένα μεσαιωνικά Stabat Mater με ελληνικά κομμάτια σαν τον Πωλητή ιδανικών στιγμών από τις χατζιδακικές Μπαλάντες της οδού Αθηνάς και το Την πόρτα ανοίγω το βράδυ του Θεοδωράκη σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη. Τα ίδια και σήμερα, τελευταία ημέρα του πρώτου μήνα του 2008, που ο Αρχιεπίσκοπος οδηγήθηκε στην τελευταία του κατοικία.Το τραγούδι ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων η Ωδή του Τράγου, επειδή όμως στους χαλεπούς καιρούς μας ως και ο διονυσιασμός υπέκυψε στους όρους του marketing, αδράξτε την ευκαιρία της ταφής του Χριστόδουλου και καταβρείτε την με καταθλιπτικό μεν, υψηλού επιπέδου δε, ραδιοφωνικό πρόγραμμα.
11 σχόλια:
Έτσι είναι…
Το τραγούδι ιστορικά, ως μέσο επαφής με το υπερβατό, είχε λειτουργικό χαρακτήρα. Από τους ρυθμούς της Αφρικής μέχρι τις επαναλαμβανόμενες τρανς μουσικές φράσεις της Ανατολής. Το καλουπώσαμε σε συγκεκριμένες αρμονίες ανθρωπίνων διαστάσεων, οι βιομηχανίες κουλτούρας το περιόρισαν στο τρίλεπτο, άντε το πολύ τετράλεπτο. Ξεφύγαμε…και μας ξέφυγε κι αυτό. Παρ όλα αυτά, πάνω σε αυτές τις περιορισμένες πέντε… και πια καθεστώσες… γραμμές , σπουδαίοι δημιουργοί βρήκαν τον τρόπο… ακούμπησαν τις ψυχές τους… και οι δονήσεις τους συν-κίνησαν, μας συν-κινούν και θα συν-κινούν. Έστω λίγους…
Ευτυχώς με κάτι τέτοιες γκλάμουρ αφορμές…θυμόμαστε, αφουγκραζόμαστε και τραγουδάμε από ψυχής μπόσκο μου.
Ναι στους θανάτους…..που αναμοχλεύουν κι αναγεννούν….
Ναι στο Παν του Ελαχίστου…Ναι στο Παν...κι όχι στις ελάσσονες επιδερμικές ζωές.
Από το "Έτσι είναι" μέχρι το "Έστω λίγους" το κείμενο σου χρήζει ιδιαίτερης μουσικολογικής ανάγνωσης και- γιατί όχι;- ανάλυσης!Όμορφο σχόλιο, thanx!
Εξαιρετική η κατάθεσή σου! Προσυπογράφω! Ξέρεις με βασανίζει ένα κλασικό ερώτημα. Το κοινό διαμορφώνει την προσφορά ή η προσφορά διαμορφώνει το κοινό; Η απάντηση η δική μου είναι βέβαια ότι ο κόσμος παίρνει ότι του δίνουν κι ας λένε πολλοί ότι βάζουν αυτά που ζητάει ο κόσμος.
Το ίδιο γίνεται και σε όλους τους χώρους με μουσική και ποτό. Απαράδεκτη η μουσική. Κι αν τύχει να είναι καλή, είναι τέτοια η ένταση που σε εξουθενώνει. Πουθενά στην Ευρώπη δεν το συνάντησα αυτό το άθλιο καρακίτς φαινόμενο.
Το ζητάει ο κόσμος; Αφού όλοι διαμαρτύρονται. Αλλά το ένα φέρνει το άλλο. Πού υπάρχει κράτος για να υπάρξει πολιτισμός και παιδεία και κυρίως μουσική παιδεία και τρέχα γύρευε. Ένας θάνατος λοιπόν έφερε μια καλή μουσική στα ραδιόφωνα και έκλεισε την Ακρόπολη και τα μνημεία από την άλλη. Ααααχ! Ελλάδα απίστευτη...
ΥΓ. Δεν είμαι εγώ φλύαρη. Εσύ εμπνέεις ;)
Καθόλου φλύαρη, μια χαρά ιντερνετική παρέα είσαι.Το ζήτημα νομίζω ό,τι αφορά σε μια γενικότερη έλλειψη παιδείας.Όταν ο άλλος σηκώνεται να πιεί καφέ κι απ' τις 8 το πρωί του σερβίρουν επιδείξεις μόδας με μπουζουκλερί, τι άλλο να κάνει αυτός το βράδυ, ποιες άμυνες να κρατήσει; Ο κόσμος παίρνει πράγματι ό,τι του δίνουν και το κατεβάζει αμάσητο και τελείως αβασάνιστα. Η εποχή της ευμάρειας! Να περνάμε εμείς καλά και δεν πα' να πνιγεί το σύμπαν!Ο άθλιος εφησυχασμός του νοικοκύρη που σνομπάρει την τέχνη, παραδομένος σε μιαν επιδερμική ηδονή, σε οτιδήποτε θα τον ευχαριστήσει απ' τη μέση και κάτω. Όσο για το εξωτερικό που λες, χωρίς ν' ακουστεί φιλοκομμουνιστικό αυτό που θα πω, το ΄87 σε ηλικία 13 ετών επισκέφθηκα την πρώην ενωμένη Τσεχοσλοβακία και θυμάμαι ορχήστρες κλασικής μουσικής στους δρόμους και ανθρώπινες ουρές έξω από βιβλιοπωλεία! Καμία υπερβολή σ' αυτό που λέω!Ξαναπήγα στην Πράγα τον Οκτώβριο του 2006 κι είδα αυτή τη φορά εφήβους με πατίνια να κάνουν ουρές έξω απ' τα φαστ-φουντάδικα.Για μένα αυτή η εικόνα άξιζε όσο χίλιες λέξεις...Δε μπορώ όμως να μην πω ό,τι πήγα επίσης στη Γερμανία, όπου ο δήμος του Μονάχου έβαζε δωρεάν συγκοινωνία για να παρακολουθήσει ο κόσμος κονσέρτα που πραγματοποιούνταν σε απομονωμένες ορεινές τοποθεσίες της Βαυαρίας...
Υ.Γ.΄Οπως βλέπεις, εγώ είμαι πιο φλύαρος από σένα!
Έχεις απόλυτο δίκιο για τις εικόνες που θυμάσαι από Πράγα. Ακριβώς τις ίδιες έχω κι εγώ κι από τα υπόλοιπα μέρη που είπες. Τα ίδια και στη Ρωσία και στην Βουδαπέστη. Στη Δύση πάλι, αυτό που είπες. Κρατικές επιχορηγήσεις στην ποιότητα της μουσικής. Δωρεάν εισιτήρια, φοιτητικές τιμές κτλ Επειδή ταξίδεψα πολύ τα τελευταία 20 χρόνια και έχοντας ζήσει εκ των έσω άλλους πολιτισμούς, ομολογώ ότι η Ελλάδα είναι χώρα δύο ταχυτήτων. Οι λίγοι, είναι εξαιρετικά υψηλού επιπέδου, μόρφωσης και αισθητικής και οι πολλοί είναι αυτό που είπες για τα πρωινάδικα και τις σεξουλιές που καλλιεργούν. Εκεί είναι η ένστασή μου. Ότι αν ήθελε το κράτος θα μπορούσε να κάνει πολλά. Αλλά όταν το Υπουργείο Πολιτισμού είναι αυτό που είναι σήμερα...
Οντως η μουσικη κατασταση χθες ηταν εξ-αιρετικη:)
Καλώσ' τονα τον βετεράνο blogger! Πώς τα "χειρίζεσαι",ρε συ, τόσα πολλά blogs, τόσες διαφορετικές όψεις του ίδιου προσώπου; ο Pessoa των blogs είσαι;
Γειάσας Μπόσκο!!!και μένα μου κανε τρομερή εντύπωση αυτό με τα ραδιόφωνα...αλλά έχω ξαναπεί και σε άλλο φίλο μπλόγκερ...αλοίμονο εάν πρέπει να ακούμε όλο τον άλλο καιρό τα απαίσια και τρισάθλια σκουπίδια...των μεγαλοπαραγωγών και τις απαίσιες κραυγές και τσιρίδες των σκυλόβιων και μπαρόβιων...και αλοίμονο εάν πρέπει να γίνονται τέτοια τόσο δυσάρεστα (όπως ο θάνατος του Αρχιεπισκόπου)...(άς είναι ελαφρό το χώμα που τον σκεπάζει....)γιανά 'καθαρίσουν'λίγο τα αυτιά μας.....που πολύ άσχημα και σκληρά ταλαιπορούνται τελευταία...πάντως πιστέυω (ή θέλω να πιστέυω) ότι το ραδιόφωνο έχει λίγο περιθώριο ακόμη...δεν έχει 'σαπίσει'εντελώς σε αντίθεση με τη τηλεόραση που έχει καταντήσει πλέον ένα άχρηστο;; αντικείμενο....ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές οι 'οάσεις' όπως τις αποκαλείτε..και δεν έχετε άδικο...και γώ αγαπώ του Τρίτο Πρόγραμμα....πολύ.....Αθανασία.
[εγώ, από ενσύρματο ραδιόφωνο αυτές τις μέρες, άκουσα μόνο τρίτο [ως συνήθως βέβαια]: μιά όαση αυτές - ωραίες μουσικές χωρίς πάρλα
ήμουνα κι εγώ στην -βαρειά και σκοτεινή, και ΄΄οχι λόγω φθινοπώρου- πράγα το '85 [και ξανά απ' το '00 κι ύστερα] - αλλά, με τα δικά μου κριτήρια, όσα σωστά περιγράφετε δεν αντέχουν στον 'συμψηφισμό'...]
Aθανασία...
Μια χαρά τα λες κι εσύ κι εγώ και πολλοί άλλοι μαζί μ' εμάς.Το θέμα είναι ποιος μας ακούει, φίλτατη.
sensualmonk...
ποία τα δικά σας κριτήριε, κύριε sensualmonk, ώστε να μην επιτυγχάνεται ο "συμψηφισμός"; θα με ενημερώσετε ή νομίζετε ό,τι θα κάνετε κατάχρηση της οικείας μου; σας προκαλώ!
Καλό Σ/Κ να έχουμε!
Βετερανος?Εγω ακομα νιωθω νεουδι,και με τις μηχανες σε φουλ αναπτυξη (ερχονται κι αλλα;-).Ειναι θεμα διευθετησης και στιλβοντος αναπτυξης,για να απαντησω συνοπτικα:)
Δημοσίευση σχολίου