Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

η-24ωρη-παράταση-της-τραγικής-ζωής-ενός-απόκληρου


Η ταινία Όσλο 31 Αυγούστου, που συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του τελευταίου φεστιβάλ Κανών, αποτελεί σύγχρονο remake της Φλόγας που τρεμοσβήνει του Λουί Μαλ. Παρακολουθούμε την ιστορία του 34χρονου Άντερς που βγαίνει από το κέντρο αποτοξίνωσης και επιστρέφει στο Όσλο, ξεκινώντας ουσιαστικά από το μηδέν για να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Τα πράγματα όμως δεν είναι ρόδινα: οι συγγενείς και οι φίλοι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους, παρ' όλη την αγάπη τους προς το πρόσωπο του, οι γονείς του ετοιμάζονται να πουλήσουν το πατρικό του, ο ίδιος αδυνατεί να βρει δουλειά λόγω του παρελθόντος και κάθε τόσο αφήνει φωνητικά μηνύματα στο κινητό της πρώην του, που δε βγαίνει πια στο τηλέφωνο. Όλα αυτά συμβαίνουν από το πρωί της 30ης Αυγούστου σε μια περιπλάνηση του Άντερς στο κέντρο της νορβηγικής πρωτεύουσας. Μέχρι το ξημέρωμα της 31ης Αυγούστου, δηλαδή στη διάρκεια ενός 24ώρου, ο άτυχος νέος άνδρας θα συνειδητοποιήσει πως τέτοια ζωή δεν αξίζει να τη ζει κανείς. Θα ψωνίσει μια μεγάλη ποσότητα ηρωίνης με λεφτά που έκλεψε από τους καλεσμένους σ' ένα πάρτι, θα βγει στα μπαρ και θα μεθύσει με φίλους και στο τέλος θα πάει για τελευταία φορά στο πατρικό του, όπου και θα σουτάρει τη μοιραία ένεση. Η ταινία του Γιόακιμ Τρίερ ξεκινάει και τελειώνει με δύο απόπειρες αυτοκτονίας του ήρωα: η πρώτη δίχως αποτέλεσμα και η δεύτερη επιτυχημένη. Μας προϊδεάζει έτσι για τη μαύρη ψυχολογία του, παρουσιάζοντας όλο το οδοιπορικό του στο φωτεινό Όσλο σαν μία τελευταία 24ωρη παράταση που έδωσε ο ίδιος στη βασανισμένη του ύπαρξη. Γι' αυτό και καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ, ο Άντερς αποφαίνεται στωικός, ήρεμος και συμπαθής, έχοντας πάρει μιαν ειλημμένη τραγική απόφαση. Επιπλέον, το Όσλο 31 Αυγούστου θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως σχόλιο για τον κοινωνικό ρατσισμό - στιγματισμό απέναντι στους τοξικομανείς. Όμως ο Τρίερ, ο λιγότερο διάσημος από τον Δανό ομόλογό του, σκηνοθέτης, δεν ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Στο επίκεντρο του βρίσκονται, μέσω του πρωταγωνιστή του, οι απόκληροι αυτού του κόσμου, όσοι θεωρούν τους άλλους ανθρώπους, τους ευτυχισμένους, ηλίθιους, όπως εξομολογείται ο Άντερς σε συγγενικό του πρόσωπο στην αρχή της ταινίας. Εν ολίγοις, το Όσλο 31 Αυγούστου συγκλονίζει με την απλή στρωτή του αφήγηση, περιέχει σε μικρές δόσεις όλες τις απογοητεύσεις του 21ου αι. και εντέλει βλέπεται σαν ένα κινηματογραφικό δοκίμιο για τη μοναξιά, τη δυσκολία του να είναι κανείς περιθωριακός, τη θανατολαγνεία και φυσικά την απέλπιδα αναζήτηση της αγάπης. Μια εξαιρετική, ευαίσθητη και συγκινητική ταινία από τη μακρυνή Νορβηγία!

7 σχόλια:

despinach. είπε...

αληθινά σενάρια...η περιγραφή σου συγκινητική

BOSKO είπε...

despinach. ...
έτσι, αληθινά σενάρια και δοσμένα αποψάτα, όχι σαν τ' άλλο το διαστημικό που μέχρι κι ο σκηνοθέτης του έχασε τη μπάλα...φαντάσου ο θεατής!
γενικώς, έχει πολύ καλές ταινίες και φέτος κι όλη τη μέρα την περνάω στα σινεμά, όπως το φανταζόμουν:-))

despinach. είπε...

αχ, θα με κάνεις να ζουλέψω μου φαίνεται...παίζει τίποτα καλό απόψε, σχετικά νωρίς? :)

BOSKO είπε...

despinach. ...
μωρέ, καλό παίζει, εισιτήρια δεν παίζουν, ειδικά για την ίδια μέρα που τα θες. Δυστυχώς, ούτε και προσκλήσεις, εξ ου και φέτος πηγαίνω μόνος στις προβολές.

despinach. είπε...

πλάκα κάνεις! απίστευτο

despinach. είπε...

...μπράβο τους πάντως στο φεστιβάλ, διατηρούν χαμηλό εισητήριο κ κάνουν προσφορές & για ανέργους, έτσι εξηγείται η κοσμοσυρροή!!

Αθανασία είπε...

Ούυφ! καλό μου..μελαχόλησα ρε...έτσι είναι,είναι μιά αληθινή φάση αυτό,είναι κάτι που ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα και όχι,σενάριο ταινίας...(ε,άντε αν όχι τόοοσο αληθινή ε, τουλάχιστον στη πραγματική ζώη δεν είναι, τόοοσο ακραίο και με όχι, τόοοσο τραγική κατάληξη όσο αυτή με το νεαρό ήρωα του Τρίερ?)αλλά και πάλι μπορεί, να είναι και στην πραγματική ζωή τόσο ακραίο γιατί λίγα έχουν γίνει? και γίνονται κάθε μέρα? τόσα ακούμε...ε,ενολίγις ναί,ήθελα να πώ ότι αυτό,είναι κάτι που έχει μιά μεγάααλη δόση αλήθειας και που όλοι λίγο ή πολύ, το ζούμε κάθε μέρα και άσχετα,αν είμαστε εξαρτημένοι από κάποια ουσία,πρώην ναρκομανείς? όπως ο ήρωας του Τρίερ(πάντως ό-λοι από κάτι είμαστε 'εξαρτημένοι'ούτως ή αλλιώς)και ό-λοι πολύυυ συχνά έχουμε έρθει στη θέση, του ήρωά του να έχουν μαυρίσει,μέσα μας τα πάντα...και να έχουμε τη ψυχολογία του αν όχι να σκεφτούμε,να βάλουμε τέλος στη ζωή μας,για χιλιάδες λόγους....ωραίο πόστ,καλό μου..ανθρώπινο και βαθιά ευαίσθητο,αληθινό...όπως και το σενάριο της ταινίας...φιλάκια...