...σας έχουν χαρίσει ποτέ ένα κομμάτι για πιάνο, ακόμη κι αν υποτεθεί ό,τι τρέφουν τα χειρότερα αισθήματα για σας;...εμένα σήμερα μου το χάρισαν κι ομολογώ ότι συγκινήθηκα- λανθασμένα ενδεχομένως...ευχαριστώ ειλικρινά και δεν υπάρχει καμία ανησυχία, το συναίσθημα της απώλειας είναι κι αυτό θλιβερό, άρα ζωογόνο...λατρεύω τα πάνω- κάτω των ανθρώπινων συναισθημάτων και αποστρέφομαι τη φλατ ευτυχία...όπως και στο σινεμά...ποτέ δε μου άρεσε η φλατ φωτογραφία...το λούστρο...η επιφάνεια...αγαπώ τους φίλους μου και τους "δικούς μου" ανθρώπους και όπως έλεγε ο Δημητράκης ο Μόρρισον και η Γιαννούλα η Τζόπλιν- καλή τους ώρα!- μια μεγάλη γιορτή από φίλους είναι προτιμότερη από μια μεγάλη οικογένεια ή κάπως έτσι, τέλος πάντων...είναι τόσο τραγικό αυτό; ίσως...ως ύστατο χαιρετισμό, λοιπόν, κρατάω αυτή την εξαιρετική σύνθεση, για την οποία- ελπίζω- να ειμ' ο πρώτος που έφτασε στα χέρια μου...θα την ακούω και θα την ξανακούω τα βράδια...μέχρι να με κουράσει και να τη βάλω στην άκρη...φυσικό ακόλουθο είναι...δύο εβδομάδες, τρεις, ένα μήνα, τρεις μήνες;...όσο αντέξουν οι δακτυλισμοί στα πλήκτρα...μέχρι εντός μου να σπάσουν τα κόκκαλα των δαχτύλων από το επαναλαμβανόμενο παίξιμο...μέχρι η ομορφιά και το ταλέντο της σύνθεσης να δώσουν τη θέση τους στην ανία και το απόλυτο μηδέν...δε θα γίνει αμέσως αυτό...δε γίνεται να συμβεί τόσο σύντομα...πριν όμως θα φροντίσω να της έχω βάλει στίχους...εγώ ή φίλοι ποιητές και στιχουργοί...οι φίλοι...
ακούγοντας μόνο πιάνο ή ξερές μελωδίες, όσο γλυκιές κι αν είναι, μαθηματικά οδηγείσαι στην απομόνωση...στην τρέλα...κι οι άνθρωποι έχουμε άμεση ανάγκη της φωνής...της γλώσσας...της επικοινωνίας...σα να ναυαγούμε σε ένα νησί ως άλλοι Παρασκευάδες ενός σύγχρονου Ροβινσώνα Κρούσου και μη μιλώντας με κάποιον άλλο συνάνθρωπο για πολύ καιρό να γινόμαστε ανθρωποειδή, Νεάντερταλ...γι' αυτό θα έχω πάντα μέσα μου και θα ακούω για καιρό τη μελωδία αυτή...αλλά όπως εγώ θέλω...με λόγια ή χωρίς...με τα πάνω μου και τα κάτω μου...με τους φίλους μου ή μόνος μου...στην Ελλάδα ή οπουδήποτε έξω...εσείς ακούστε ό,τι σας προτείνω συνήθως απ' αυτό εδώ το βήμα...γνωστά και άγνωστα πράγματα από καλλιτέχνες αγαπημένους, επίσης γνωστούς και μη εξαιρετέους...η μελωδία αυτή είναι δική μου και δεν πρόκειται κανένας να μου την πάρει...κι ας μην περιμένω να μπει η φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη...άλλης φωνής είναι προέκταση τούτη η μελωδία...ας ξαναδιαβάσω από μέσα μου γι'ακόμη μια φορά τούτο το post, ας πιστέψω τα μυστικά νοήματα του, διότι έχω ανάγκη να τα πιστέψω κι ας την πέσω για ύπνο...παραμονή Χριστουγέννων του 2007...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου