Πάει κι αυτό, τετέλεσται! Το έπος του Βυζαντινού αυτοκράτορα της Δυναστείας του ΑΝΤ-1, της ΕΛ.ΑΣ και του Γ.Ε.ΕΘ.Α, Φωσκόλου Νικολάου, έλαβε τέλος μετά από 15 συναπτά έτη! Ομολογώ ότι το είχα δει κι εγώ μια- δυο φορές κι αιτία ήταν η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη, σύμφωνα με την οποία η "Λάμψη" ήταν μια σύγχρονη, στα πρότυπα των αρχαιοελληνικών, τραγωδία. Είδες άμα είναι σημαντικός ο άνθρωπος που δίνει συνέντευξη, πόση δύναμη έχει ο λόγος του; Τι άλλο να πει κανείς...αρκετά πρωτύτερα, ενόσω το εν λόγω σήριαλ βρισκόταν στο ξεκίνημα του, βρισκόμουν κι εγώ με συμφοιτητές στο, παραπλεύρως της σχολής κιν/φου, καφενείο, τσακίζοντας το κονιάκ και περιμένοντας την άφιξη του καθηγητή μας, σκηνοθέτη Δήμου Θέου. Άνοιξε την πόρτα και ως αργοπορημένος, για να σπάσει την υποψία δυσαρέσκειας εκ μέρους μας, ρώτησε ο Θέος: "τι βλέπετε;""Την Λάμψη" του απάντησε ένας με κατασκευασμένο περισπούδαστο ύφος."Του Κιούμπρικ;" ξαναρώτησε τότε με απόλυτα φυσικό ύφος κι έπεσε το γέλιο της αρκούδας! Τις λίγες, λοιπόν, φορές που έτυχε να δω τη "Λάμψη", ξαναλέω, του Φωσκόλου και ουχί του μακαρίτη, με πιάσανε τα διαόλια μου. Αφενός γιατί όλοι οι βιαστές, οι δολοφόνοι και οι απεχθείς εγκληματίες, κατά τον δημιουργό, κατάγονταν από το Κερατσίνι ή τη Δραπετσώνα και αφετέρου, επειδή όλοι διέθεταν και λημέρι στα Ταμπούρια! Στα μέρη μου, δηλαδή. Μα, καλά, έτσι στον αέρα έγραφε αυτός ο άνθρωπος και θεωρείται και μέγας σεναριογράφος; έχει πάει ποτέ του έστω μια βόλτα από τις προσφυγικές συνοικίες των Ταμπουρίων να δει εργατόφατσες με το χαμόγελο στα χείλη και πάντα πρόθυμες να σε εξυπηρετήσουν στο οτιδήποτε; δεν έχω ξαναδεί δεξιότερη προσέγγιση εν είδη μυθοπλασίας τηλεοπτικού φτηνιάρικου σήριαλ...την άλλη, τη δεύτερη και πιθανότατα τελευταία φορά που είδα επεισόδιο της "Λάμψης", ήμουν μαζί με τη μητέρα μου. Υποτίθεται ότι ο αδερφός του Γιάγκου Δράκου θα παντρευόταν κάποια. Θυμάμαι σαν και τώρα τη στιχομυθία:
- Ξέρεις, Γιάγκο, αποφάσισα να παντρευτώ!
- και διάλεξες την 28η Οκτωβρίου;
- ε, ναι λοιπόν, το ξέρεις πως υπάρχουν και στιγμές προσωπικής παλιγγενεσίας!
Έμεινα μαλάκας! Τι είπε ο άνθρωπος, αναρωτήθηκα και σκοτείνιασα μέσα μου.Γυρνώντας, βλέπω τη μανούλα μου να με κοιτάει όλο απορία, να παίρνει όσο θάρρος της είχε απομείνει μετά από τέτοια βαθυστόχαστη ατάκα και να με ρωτάει αργά- αργά: βρε παιδί μου, μπορείς να μου εξηγήσεις τι ήθελε να πει αυτός τώρα; Μαλακίες, ρε μάνα, να περνάει η ώρα της απάντησα κι εγώ...θυμάμαι, τέλος, ότι την ίδια εκείνη μέρα ένιωσα την ανάγκη να μπω και να σαπίσω σε έναν κινηματογράφο, ακόμη κι αν έπαιζε τη χειρότερη αμερικανιά προς πλατιά κατανάλωση. Πόσο δίκιο είχαν και έχουν οι κινηματογραφιστές όταν υποστηρίζουν ό,τι ακόμη και η χειρότερη μικρού μήκους ταινία ισοδυναμεί με το καλύτερο σήριαλ! Στην πυρά, στην πυρά! Η φωτιά ακόμη καπνίζει και θα αναζωπυρώνεται όσο η TV μας θεωρεί και μας θέλει χαϊβάνια του συναφιού της, μέσω ειδησεογραφίας της ξεφτίλας, "μουσικών" και λοιπών τηλε- Ακαδημιών και, προσβλητικών για τον κοινό νου, "ψυχαγωγικών" σήριαλ.
* Μήπως η ανάρτηση αυτή έπρεπε να' χει γίνει καμιά δεκαριά χρόνια πριν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου