Η σημερινή τηλεφωνική συνομιλία με τον Θεσσαλονικιό δημοσιογράφο Γιάννη Γκροσδάνη ήταν εν μέρει προφητική μια και αναφερθήκαμε στο project Νίκος Κούνδουρος που ετοιμάζουμε αυτό τον καιρό με τον εκδότη- ντοκιμαντερίστα Γιάννη Σολδάτο σε ρόλο παραγωγού. Προσεχώς, περισσότερα! Μία ώρα λοιπόν μετά την κουβέντα μας, δέχτηκα ένα άλλο τηλεφώνημα από τον αγαπημένο μου Κούνδουρο, ο οποίος με προσκαλούσε σε γεύμα για τα γενέθλια του. Είναι γεννημένος στις 15 Δεκεμβρίου του 1926, αισίως δηλαδή μπήκε στα 82! Να τα χιλιάσει! Συμφωνήσαμε να πάω να τον πάρω από το σπίτι του στο Μετς με προορισμό τον "Μπαϊρακτάρη" στο Μοναστηράκι. Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά, θα έλεγε κανείς. Η ιστορία που ακολουθεί και που έλαβε χώρα προ τριών ωρών είναι ενδεικτική της ευφυίας του αντρός Κούνδουρου και του μεγέθους του ανατρεπτικού θράσους του. Ενός θράσους που πηγάζει αφενός από μια πλούσια ζωή σε όλους τους τομείς και αφετέρου από μια άσκηση εξουσίας και συνάμα περιφρόνησης της εξουσίας αυτής! Φτάνω λοιπόν στην οικεία Κούνδουρου κατά τις 7.30 το απόγευμα. Παίρνουμε το αμάξι του, μια παλιά μαύρη σακαράκα άνευ πινακίδων (όσοι ξέρουν τον Νίκο, ξέρουν επίσης ότι είναι κι ο μόνος που οδηγεί μεσ' στην Αθήνα χωρίς πινακίδες και κανείς δεν του λέει κουβέντα...) και ύστερα από μισή ώρα περίπου φτάνουμε στο Μοναστηράκι, στο ύψος του Ψυρή. Το γνωστό πρόβλημα: πού να βρεις να παρκάρεις...Ανενόχλητος ο δικός σου, σα να μην τρέχει τίποτα, καβαλάει ένα πεζοδρόμιο τελείως ανορθόδοξα. Ούτε και τον απέτρεψα, αντιθέτως πάντα είμαι έτοιμος να δω τις νέες τσαχπινιές του- θα έλεγα ό,τι πολλές φορές τον τσιγκλάω κιόλας! Ξάφνου, απ' το βάθος του μικρού στενού που τρόπων τινά είχαμε παρκάρει, διακρίνεται το σώμα ενός ευτραφούς ένστολου μπάτσου, ο οποίος κατευθύνεται προς το αμάξι μας. Ο Κούνδουρος μου κάνει νόημα να σωπάσω. Τον αφήνουμε και έρχεται ακριβώς πάνω από τη θέση του οδηγού, τόσο κοντά ώστε η κοιλιά του να πιέζει το τζάμι από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Ο Κούνδουρος το κατεβάζει αργά- αργά (το τζάμι) και η κοιλούμπα του οργάνου της τάξης χύνεται σχεδόν πάνω στο τιμόνι. Είναι τρόπος αυτός παρκαρίσματος; φωνάζει κανονικά με αγριάδα και κάνει να βγάλει κάτι απ' τις τσέπες του. Και τότε έγινε το θαύμα:ο ετοιμοπόλεμος Κούνδουρος, του οποίου το πρόσωπο δεν έβλεπε ο μπάτσος, μου σκάει πρώτα ένα χαμόγελο όλο νόημα κι έπειτα σηκώνει αργά το χέρι του. Τεντώνει ένα του δάχτυλο και άνευ κανενός ελέους ή φόβου πιέζει προς τα έξω την κοιλιά του μπάτσου! Είναι αυτή κοιλιά για όργανο της τάξης; απαντάει με ερώτηση στον αστυνομικό, υψώνοντας ακόμη περισσότερο τη φωνή του. Εγώ δίπλα με το ζόρι κρατιόμουν να μην ξελιγωθώ στο γέλιο.Ποιος ξέρει πως εξέλαβε την αντίδραση αυτή ο φουκαράς ο αστυνομικός. Σίγουρα δεν επρόκειτο για έναν οποιοδήποτε παραβάτη. Θα περάσω σε μια ώρα συνεχίζει το ίδιο άγρια ο Κούνδουρος και αν δεν έχεις "ρίξει" την κοιλιά αυτή, θα σε στείλω σούμπιτο στο Σουφλί! Άντε να τρέχεις τώρα στο Σουφλί με τέτοιο κωλόκρυο... θα σκέφτηκε ο συμπαθής πλέον αστυνομικός και ούτε καν μπήκε στον κόπο να σκύψει να δει ποιος του μιλούσε κατ' αυτό τον τρόπο. Σε ποιον Ταξίαρχο να έπεσα άραγε που οδηγεί σαράβαλο για καμουφλάζ; θα ήταν βέβαιη η απορία του...σα να την έβλεπα γραμμένη την απορία αυτή σε μακέτα διαλόγων βουβής κωμωδίας. Δεν έχω ξαναδεί πιο τρομοκρατημένη ανθρώπινη φιγούρα απ' τη δική του! Σκηνή ανθολογίας, ένα γκαγκ α λα Μπάστερ Κίτον στην Αθήνα του 2007, να βλέπεις τον χοντρούλη μπάτσο να γυρίζει πλάτη και να χάνεται στο στενό, σχεδόν τρέχοντας!Κάναμε κάνα 20λεπτο να βγούμε απ' τ' αμάξι...απ' το γέλιο που ήταν επόμενο ότι θα ακολουθούσε και τη διεξοδική ανάλυση του συμβάντος εν είδη συζήτησης. Εδώ τελειώνει η ιστορία στο σημείο που θα ενδιέφερε κάποιους τρίτους. Θα μπορούσα να γράφω άπειρες ώρες για τον Κούνδουρο, καθώς συναντιόμαστε συχνά- πυκνά την τελευταία εξαετία. Κάθε φορά πιάνω τον εαυτό μου να είναι ένα έμψυχο μαγνητόφωνο, που καταγράφει όλες τις απίθανες ιστορίες που ακούει από τα χείλη αυτού του χαρισματικού ανθρώπου:για το πως μόνταρε το αντεργκράουντ Vortex του, την ίδια ώρα που σε διπλανό στούντιο στη Ρώμη ο Παζολίνι μόνταρε τον δικό του Βασιλιά Οιδίποδα, για το άγριο "πέσιμο" που του έκανε ο Βισκόντι, όταν διαγωνιζόταν στη Βενετία με τη Μαγική Πόλη, το κινηματογραφικό ντεμπούτο του ή για τις ηλιόλουστες ευγενικές καλημέρες που αντάλλασσαν με τον Φελίνι, πάλι κάπου στη Ρώμη! Δε μπορείς να τον δεις ως υπερήλικα, καθώς, αν και έχει περάσει πια τα 80 (δηλαδή ούτε 60, ούτε 70...) τόσο εσωτερικά, αλλά και παραδόξως εξωτερικά, μόνο γερασμένος δε δείχνει. Μια αφορμή απλά έψαχνα για να του ξαναευχηθώ κι εγώ, δημόσια αυτή τη φορά, το υπέρτατο αγαθό:την φυσική και πνευματική υγεία γι' αρκετά χρόνια ακόμη! Να ζήσεις, Κούνδουρε, γιατί μερικοί άνθρωποι σ' αγαπάμε, εσένα, το έργο σου, τη ζωή που ήσουν τυχερός και έκανες, το Για μια μικρή λευκή αχιβάδα που έγραψε για την πάρτη σου ο φίλος σου, Μάνος Χατζιδάκις, τον αξεπέραστο Δράκο σου, τα ωραία πλάσματα που πάντα σε περιστοιχίζουν. Όλα αυτά και σε καμία περίπτωση τη σχέση σου με την εξουσία!Αυτήν, εγώ προσωπικά που με τιμάς με τη φιλία σου,τη βιώνω από κοντά συχνά και διασκεδάζω αφάνταστα! Να' σαι καλά που με έκανες και ξεπέρασα πρόσκαιρα- γι' απόψε έστω- την, εδώ και λίγες μέρες, θλίψη που με κατατρέχει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου