ΤΟΠ-10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2007- Νο 1- ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ "ΟΙΚΟΣ ΑΝΤΟΧΗΣ"

Κάθε μέρα, αρχής γενομένης από σήμερα και για τις επόμενες 9 ημέρες, θα βλέπετε σε...δόσεις το ΤΟΠ-10 της ελληνικής δισκογραφίας για το 2007, που βρίσκεται ήδη στην εκπνοή του. Και, εννοείται, εν όψει του καταναλωτικού ξεσαλώματος της εορταστικής περιόδου, οι εταιρείες εξακολουθούν να μας βομβαρδίζουν με μουσικές δισκογραφικές παραγωγές του ποδαριού και της τελευταίας στιγμής. Οι καλύτεροι λοιπόν ελληνικοί δίσκοι για το τρέχον ακόμη έτος- κατά την ταπεινή μου άποψη- είναι οι εξής:


Νο 1- ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ- ΟΙΚΟΣ ΑΝΤΟΧΗΣ (ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΗΧΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ)
Θεωρώ τη συγκεκριμένη κυκλοφορία από τις σπουδαιότερες των τελευταίων ετών για πολλούς και διαφορετικούς λόγους: σε στιχουργικό επίπεδο πρωτίστως η Δανάη Παναγιωτοπούλου μοιάζει να πιάνει το νήμα από κει που το άφησαν η Αρλέτα, η Αφροδίτη Μάνου και η Μελίνα Τανάγρη, μερικές δεκαετίες πίσω δηλαδή. Στίχοι τραγικοί, ειρωνικοί, κοινωνικοί, στα όρια της ποιητικής αλληγορίας, που αν είναι βιωματικοί, όπως μάλλον δείχνουν, σε κάνουν είτε να απορείς για το νεαρό της ηλικίας της τραγουδοποιού, είτε να θεωρείς ότι έχει ασχοληθεί για τουλάχιστον πέντε χρόνια με την ψυχανάλυση. Η Παναγιωτοπούλου έχει ήδη κάνει δειλά – δειλά την εμφάνιση της στη δισκογραφία με δύο τραγούδια στις πιο πρόσφατες δουλειές του Μιλτιάδη Πασχαλίδη και του Γιάννη Χαρούλη. Κατά προσωπική εκτίμηση, όμως, δεν είναι η περίπτωση της δημιουργού που μπορεί να γράψει για άλλους. Έχουν τέτοια αυτοτέλεια τα κομμάτια της και, ξαναλέμε, τέτοιο βιωματικό στιχουργικό περιεχόμενο, ώστε της ανήκουν 100%! Σε μουσικό επίπεδο, γνωρίζει πολύ καλά πότε η κατάλληλη μελωδία θα επενδύσει τον κατάλληλο στίχο – στοιχείο που την έχουν πατήσει καταξιωμένοι δημιουργοί μας. Αποφεύγεται μ’ αυτό τον τρόπο η αυταρέσκεια, η γνωσιολογική επιδειξιομανία των όποιων συνθετικών δυνατοτήτων, όπως αναδεικνύονται η φρεσκάδα και η σατιρική της διάθεση. Πολύ θα ήθελα να έβλεπα νεολαίους μας να τραγουδούν στον ενωτικό ευχάριστο ρυθμό του κομματιού «Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» στίχους, όπως «θα ζούμε εσύ καλά κι εγώ καλύτερα/ με χάπια ηρεμιστικά, μαντζούνια και ναρκωτικά/ στομάχια κάναμε γερά που όλα τα χωνεύουν/ και ζούμε εσύ καλά κι εγώ καλύτερα»! Ας αναφέρουμε και μια συνθετική πρωτοτυπία που εκφράζουν τραγούδια σαν το «Πάρτι» με ένα εμπνευσμένο πάντρεμα δημοτικής μουσικής, ραπ και λαϊκότροπου ύφους. Φανταστείτε τα τώρα όλα αυτά παιγμένα μόνο με δύο πιάνα. Την εποχή της λούπας ή της άνευ όρων παράδοση στην…παράδοση, η Παναγιωτοπούλου προτείνει τη λιτότητα ως κύριο εκφραστικό μέσο, από καθαρή άποψη και μόνο. Οι μεμονωμένες συμμετοχές του Βασίλη Βασιλάτου στα κρουστά, του Νίκου Παπαναστασίου στο ακορντεόν και τη φυσαρμόνικα, ακόμη και του Γιάννη Χαρούλη σε ένα κομμάτι, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως διαλείμματα, ως ανάσες σε ένα ενδεχομένως κουραστικό κλίμα για πιάνο – φωνή. Φρόντισαν όμως να ξεπεράσουν κι αυτό το σκόπελο, πρώτα απ’ όλα οι ίδιες οι μουσικές της δημιουργού, καθώς και η δεξιοτεχνία των ενορχηστρωτών Άγγελου Αγγέλου και Παντελή Ραβδά στα άσπρα και τα μαύρα πλήκτρα, αντίστοιχα. Εάν συνυπολογίσουμε την ωραία στρωτή φωνή της Παναγιωτοπούλου δε θα ήταν καθόλου υπερβολικός ο χαρακτηρισμός της ως η Ελληνίδα Suzanne Vega! Ο δίσκος αυτός δεν είναι τυχαίο που βγήκε από μια μικρή ανεξάρτητη εταιρεία, όπως δεν είναι τυχαίο που την επιμέλεια παραγωγής υπογράφει ο συνεργάτης του Μάνου Χατζιδάκι και καλός ραδιοφωνικός παραγωγός, Γιώργος Μητρόπουλος. Τέλος, παραθέτω τις δύο πρώτες στροφές από το τραγούδι «Λήθη» που προσωπικά με συγκλόνισε: «τον ποιητή που θα’ γραφε το έπος της γενιάς μου/ τον βρήκαν ξημερώματα σε μια στροφή του δρόμου/ τα μάτια κατακίτρινα κι οι φλέβες του όλο τρύπες/ βρυσούλες και ξεχύνονται του κόσμου όλες οι λύπες/ Γυμνή σε μια διαφήμιση στης πόλης τις βιτρίνες/ η μούσα του η ελεύθερη μαράζωνε από ανία/ τη βρήκανε ανάσκελα μπροστά από την οθόνη/ φυτέψαν και μια κάμερα, ποτέ δε θα’ ναι μόνη…»