Είναι τρελοί αυτοί οι Λουξεμβουργιανοί! Ή οι Λουξεμβουργέζοι. Με -2 βαθμούς μεσ' στη μαύρη νύχτα και με μια βροχή που έριχνε καρέκλες, αυτοί έστησαν κατά μήκος της Avenue de la Liberte, ξυλοπόδαρους, κατακόκκινες, εικοσάμετρες σε μπόι, καμηλοπαρδάλεις και υπερυψωμένες πριμαντόνες! Ανάμεσα στο πλήθος που είχε συρρεύσει για να απολαύσει από κοντά αυτό το, πινκφλοϋντικών διαστάσεων, θέαμα κι ακρόαμα, υπήρχαν επίσης τοποθετημένοι αναμμένοι κορμοί δέντρων, οι οποίοι σιγοέκαιγαν όλο το βράδυ μαλακώνοντας κάπως την ανυπόφορη παγωνιά. Τι ανάγκη έχουν οι Λουξεμβουργιανοί! σκεφτόμουν καθώς ακολουθούσα κι εγώ με τους φίλους μου την εν λόγω τριπάτη πομπή. Όταν το χαμηλότερο μηνιαίο εισόδημα στο κρατίδιο τους ανέρχεται στα 1.700 ευρώ και άπαντες ξυπνάνε στις 7.30 το πρωί σαν καλοκουρδισμένα ρομποτάκια, δικαίως με το παραμικρό ξεχύνονται στους δρόμους. Μέτοχοι ενός προκάτ πολιτισμού, εντυπωσιακού από κατασκευαστική άποψη μεν, ολίγον αρπακολλατζίδικου δε. Ας μη γκρινιάζω...πέρασα καλά αυτό το εξαήμερο μεταξύ Λουξεμβούργου, Γερμανίας και Βελγίου. Υπεύθυνοι ήταν η Αγγελική με τον Περουβιανό Νίκι της, η Τζένη με τον καλλιτέχνη Νίκο της, η Ελευθερία με τον άλλο Νίκο της, ο Γιάννης, ο Γιώργος και όλα τα παιδιά που συντηρούν την Ελληνική Κινηματογραφική Λέσχη Λουξεμβούργου, η οποία κάθε χρόνο καλεί έναν Έλληνα σκηνοθέτη
με όλα τα έξοδα πληρωμένα, προκειμένου να παρευρεθεί στις προβολές των ταινιών του και να συνομιλήσει με το κοινό. Φέτος ήμουν εγώ ο τυχερός! Να' ναι καλά οι άνθρωποι που κόπτονται για το ελληνικό σινεμά και αγωνιούν για την τύχη του στο εξωτερικό, ενώ από άποψη του promotion που κάνουν με ό,τι μέσο διαθέτουν, πραγματικά τύφλα να' χει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου κι όλες οι δικές μας εταιρείες διανομής! Η αλήθεια να λέγεται! Από κει και πέρα: καταχάρηκα που ξαναείδα μετά από 12 χρόνια τον Λουξεμβουργιανό γραφίστα φίλο μου, Guy Martin, ο οποίος διένυσε 
100 χλμ. και έσκασε στην πρώτη μέρα των προβολών μετά της ζωγράφου συζύγου του, για να μου κάνει έκπληξη! Το κατάφερε! Την καταβρήκα με την επίσκεψη μου στην Τρίερ, την πιο παλιά πόλη της γειτονικής Γερμανίας, όπου από τη μια στον επιβλητικό ρωμαϊκό ναό της φυλάσσεται- υποτίθεται- η Σινδώνη του Χριστού (ότι και να σας πω θα σας γελάσω, ούτε απ' έξω δεν πέρασα...), αλλά και απ' την άλλη φιλοξενεί και την οικεία και πλέον 
μουσείο του Καρόλου Μαρξ (βλέπε προηγούμενο post). Με παραξένεψε το γεγονός πώς δε βρήκα ούτε ένα δισκάδικο, παρ' ότι όργωσα γι' αυτό το λόγο ολόκληρο σχεδόν το Λουξεμβούργο. Εκεί, λέει, όποιος θέλει να αγοράσει μουσική πετάγεται δυο ώρες με το τραίνο στις Βρυξέλλες, αλλιώς τη βγάζει με ξενέρωτους δίσκους που περιέχουν τραγούδια για αλπινιστές! Μάλιστα! Πάλι καλά που η ψαγμένη Τζένη της κινηματογραφικής λέσχης με τροφοδότησε με το cd ενός καλού Λουξεμβουργιανού μουσικού, ο οποίος παίζει το βιολοντσέλο του σε μίξεις με ηλεκτρονικά samples. Ενδιαφέρον! Εκεί όμως που φρίκαρα ήταν με την αναγραφή- διαταγή παντού "απαγορεύεται το κάπνισμα"! Έχω ενστάσεις για το πόσο αυτό είναι ακόμη ένα δείγμα του δυτικού πολιτισμού ή έστω μια εκδήλωση ενδιαφέροντος για τη δημόσια υγεία. Θα προτιμούσα να άφηναν ξανά ελεύθερο το φουμάρισμα αντί να βάζουν μεγάλα φράγματα στις γέφυρες των ποταμιών τους, μη τυχόν και φουντάρει κάνας ανθρωπάκος, όπως δηλαδή συνηθίζεται, από overdose ευμάρειας. Τους έχει πει άραγε κάποιος σωστός ψυχίατρος εκεί πέρα πόσο οφέλιμο είναι το κάπνισμα σε άτομα με μασκέ κατάθλιψη και πιο φανερά ψυχολογικά προβλήματα; Εγώ πάντως κάπνισα! Δυο- δυο τα πακέτα, κόκκινο winston 25άρι σκληρό, που το κόλλησα από τον Πουλικάκο στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, γυρνώντας οριστικά την πλάτη στο αλλοιωμένο πια camel! Κι ας κοιτούσαν οι περισσότεροι, Λουξεμβουργιανοί και μη, με οίκτο ίσως έναν μυστήριο τύπο με παρδαλό σκούφο, ο οποίος έπινε τον καφέ του ΕΞΩ απ' την καφετέρια, έτρωγε με το πιάτο ανά χείρας ΕΞΩ απ' το εστιατόριο και έπινε τη μπύρα του ΕΞΩ απ' το μπαρ...καπνίζοντας αρρημανίως πάντα! Λουξεμβουργιανοί και λοιποί Ευρωπαίοι, υγιεινιστές και λάτρεις της κάθε είδους φιέστας, γνωρίζετε πόσες άλλες αρρώστιες έχετε να καταπολεμήσετε πρώτα;...με κοιτάτε πώς σας κοιτάω;... 
με όλα τα έξοδα πληρωμένα, προκειμένου να παρευρεθεί στις προβολές των ταινιών του και να συνομιλήσει με το κοινό. Φέτος ήμουν εγώ ο τυχερός! Να' ναι καλά οι άνθρωποι που κόπτονται για το ελληνικό σινεμά και αγωνιούν για την τύχη του στο εξωτερικό, ενώ από άποψη του promotion που κάνουν με ό,τι μέσο διαθέτουν, πραγματικά τύφλα να' χει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου κι όλες οι δικές μας εταιρείες διανομής! Η αλήθεια να λέγεται! Από κει και πέρα: καταχάρηκα που ξαναείδα μετά από 12 χρόνια τον Λουξεμβουργιανό γραφίστα φίλο μου, Guy Martin, ο οποίος διένυσε 
100 χλμ. και έσκασε στην πρώτη μέρα των προβολών μετά της ζωγράφου συζύγου του, για να μου κάνει έκπληξη! Το κατάφερε! Την καταβρήκα με την επίσκεψη μου στην Τρίερ, την πιο παλιά πόλη της γειτονικής Γερμανίας, όπου από τη μια στον επιβλητικό ρωμαϊκό ναό της φυλάσσεται- υποτίθεται- η Σινδώνη του Χριστού (ότι και να σας πω θα σας γελάσω, ούτε απ' έξω δεν πέρασα...), αλλά και απ' την άλλη φιλοξενεί και την οικεία και πλέον 
μουσείο του Καρόλου Μαρξ (βλέπε προηγούμενο post). Με παραξένεψε το γεγονός πώς δε βρήκα ούτε ένα δισκάδικο, παρ' ότι όργωσα γι' αυτό το λόγο ολόκληρο σχεδόν το Λουξεμβούργο. Εκεί, λέει, όποιος θέλει να αγοράσει μουσική πετάγεται δυο ώρες με το τραίνο στις Βρυξέλλες, αλλιώς τη βγάζει με ξενέρωτους δίσκους που περιέχουν τραγούδια για αλπινιστές! Μάλιστα! Πάλι καλά που η ψαγμένη Τζένη της κινηματογραφικής λέσχης με τροφοδότησε με το cd ενός καλού Λουξεμβουργιανού μουσικού, ο οποίος παίζει το βιολοντσέλο του σε μίξεις με ηλεκτρονικά samples. Ενδιαφέρον! Εκεί όμως που φρίκαρα ήταν με την αναγραφή- διαταγή παντού "απαγορεύεται το κάπνισμα"! Έχω ενστάσεις για το πόσο αυτό είναι ακόμη ένα δείγμα του δυτικού πολιτισμού ή έστω μια εκδήλωση ενδιαφέροντος για τη δημόσια υγεία. Θα προτιμούσα να άφηναν ξανά ελεύθερο το φουμάρισμα αντί να βάζουν μεγάλα φράγματα στις γέφυρες των ποταμιών τους, μη τυχόν και φουντάρει κάνας ανθρωπάκος, όπως δηλαδή συνηθίζεται, από overdose ευμάρειας. Τους έχει πει άραγε κάποιος σωστός ψυχίατρος εκεί πέρα πόσο οφέλιμο είναι το κάπνισμα σε άτομα με μασκέ κατάθλιψη και πιο φανερά ψυχολογικά προβλήματα; Εγώ πάντως κάπνισα! Δυο- δυο τα πακέτα, κόκκινο winston 25άρι σκληρό, που το κόλλησα από τον Πουλικάκο στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, γυρνώντας οριστικά την πλάτη στο αλλοιωμένο πια camel! Κι ας κοιτούσαν οι περισσότεροι, Λουξεμβουργιανοί και μη, με οίκτο ίσως έναν μυστήριο τύπο με παρδαλό σκούφο, ο οποίος έπινε τον καφέ του ΕΞΩ απ' την καφετέρια, έτρωγε με το πιάτο ανά χείρας ΕΞΩ απ' το εστιατόριο και έπινε τη μπύρα του ΕΞΩ απ' το μπαρ...καπνίζοντας αρρημανίως πάντα! Λουξεμβουργιανοί και λοιποί Ευρωπαίοι, υγιεινιστές και λάτρεις της κάθε είδους φιέστας, γνωρίζετε πόσες άλλες αρρώστιες έχετε να καταπολεμήσετε πρώτα;...με κοιτάτε πώς σας κοιτάω;... 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου