ΤΟΠ- 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2007- Νο 9- ΠΑΝΟΣ ΜΟΥΖΟΥΡΑΚΗΣ "ΜΑΝΤΕΨΕ ΠΟΙΟΣ"

Νο 9- ΠΑΝΟΣ ΜΟΥΖΟΥΡΑΚΗΣ- ΜΑΝΤΕΨΕ ΠΟΙΟΣ (LYRA)
Ο Πάνος Μουζουράκης εμφανίστηκε στη δισκογραφία στις αρχές του 2007 με τον πρώτο προσωπικό του δίσκο που έφερε την υπογραφή της Ντόρας Ρίζου, της υπευθύνου ακόμη τότε της Lyra: δηλαδή, εκτός από τις συνθέσεις του ίδιου του Μουζουράκη, τραγούδια έγραψαν ο Δημήτρης Κοτάκος, ο Κώστας Παρίσης του στούντιο PRAXIS και ο Γιώργος Κατσάνος της Ομαδικής Απόδρασης- σταθεροί συνεργάτες όλοι τους της Lyra. Επιπλέον, διάχυτος ήταν κι ένας αέρας Θεσσαλονίκης στο άλμπουμ, παρ' όλο που πραγματώθηκε εξ ολοκλήρου στην πρωτεύουσα: στίχοι του Τάκη Σιμώτα, αναφορές στον Ντίνο Χριστιανόπουλο και επιμέλεια στο πρώιμο στάδιο όλου του υλικού από τον Διονύση Σαββόπουλο. Είναι πρώτη φορά που αξιολογώ ένα δισκογραφικό προϊόν, λαμβάνοντας υπ' όψη περισσότερο την προσωπικότητα του καλλιτέχνη, παρά την ίδια τη δουλειά του. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, αν κάποιοι αναρωτιούνται πού πήγαν οι παλιοί κωμικοί και σήμερα κανείς δεν υπάρχει να συνεχίσει στο δρόμο των Ιερών Τεράτων της Κωμωδίας, θα τους έλεγα ότι ο Μουζουράκης είναι εδώ, αντάξιος συνεχιστής του έργου όλων αυτών σε πολλά επίπεδα. Φωνητικά, υποκριτικά, συνθετικά, στιχουργικά και, κυρίως, σκηνικά. Όποιος τον έχει δει να οργώνει το stage παίζοντας με τις εκφράσεις του προσώπου του, αλλάζοντας κυριολεκτικά αόρατες μάσκες και να ερμηνεύει στυλιζαρισμένα με τη μπάσα soul φωνή του, αντιλαμβάνεται πως ο νεαρός καλλιτέχνης δεν είναι καθόλου τυχαία περίπτωση. Ο Μουζουράκης τραγούδησε πρόσφατα κι αυτός στο Κύτταρο, συμμετέχοντας σε μια συναυλία διαμαρτυρίας μαζί με την Κωχ, τον Χαλβατζή, τα Μακρινά Ξαδέρφια κι άλλους πολλούς του μετιέ του, που λένε. Παραδέχομαι ότι ήμουν λίγο προκατειλημμένος απέναντι σ' αυτό που κάνει, παρ' όλο που του είχα ήδη αφιερώσει μια ολόκληρη εκπομπή στο Κόκκινο και κατά την οποία είχαν σπάσει τα τηλέφωνα από ακροατές όλων των ηλικιών. Δε θεωρούσα ότι θα βρεθεί συνομήλικας μου καλλιτέχνης που θα μπορέσει να με κάνει να γελάσω. Με τίποτα! Κι όμως, δεν έχω πρόβλημα να πω ό,τι ξεκαρδίστηκα κυριολεκτικά, ακούγοντας τον να φτιάχνει αυτοσχέδια στιχάκια της στιγμής σε ένα τραγούδι του, που έσπαγε τη σοβαροφάνεια του event, στο οποίο είχε κληθεί να συμμετάσχει. Ήταν επίσης ότι, ο καημένος, βγήκε προτελευταίος στη σκηνή κι από κάτω είχαν μείνει ούτε 25 άτομα κι όμως αυτός πήρε φόρα και δημιούργησε τέτοια ατμόσφαιρα, ώστε όλοι να ρωτάνε δυνατά πλέον: που ήταν κρυμμένο αυτό το φρούτο τόσον καιρό; Εκτιμώ και για έναν ακόμη λόγο τον Πάνο: γιατί ενώ πρόκειται για ένα, αντικειμενικά όμορφο, νέο παιδί με τα κοριτσάκια να' χουν αρχίσει ήδη τις ουρές στα live του, αυτός δε διστάζει να τσαλακώσει την εικόνα του και να γίνεται κάθε φορά ένας γελωτοποιός, ένας αυθεντικός Καραγκιόζης με την παραδοσιακή και καθόλου βέβαια την κοινόχρηστη έννοια του ονόματος αυτού. Ας πάμε τώρα στο δίσκο του. Το Μάντεψε ποιός ξεχώρισε αμέσως από τις υπόλοιπες δουλειές των εγχώριων τραγουδοποιών μας, ακριβώς για τον σημαντικό λόγο ό,τι ο δημιουργός του δεν έμοιαζε κλώνος κανενός άλλου καθιερωμένου συναδέρφου του. Ούτε δηλαδή pop με την, κάπως φεϊμστορίστικη πια, διάσταση της "σχολής Φάμελλου", ας πούμε, ούτε rock, με την ερμητικά κλειστή υπόσταση του, αλλά ούτε και οπαδός της σύγχρονης αργόσχολης άποψης "να τα πούμε, να τα πιούμε και άγιος ο θεός". Μια απόλυτη ισορροπία χιουμοριστικών εξάρσεων (κορυφαία στιγμή η διασκευή του στο παλιό καλό Αστείο του προκατόχου του, Βασίλη Νικολαϊδη, που εδώ έγινε Το σαλάμι), μια παλαβιάρικη και άκρως ανατρεπτική Audition στον Διονύση Σαββόπουλο, σημερινό εκφραστή του mainstream- θα ισχυριζόταν κανείς, ένα αυτοβιογραφικό τραγούδι με τίτλο Το ποντίκι του Βορρά, αλλά και χαμηλότονες αισθαντικές μπαλάντες σαν το Τώρα αυτό πως να στο πω που κλείνει το cd. Ενδεχομένως, ο δίσκος του Μουζουράκη κάπου να αδικήθηκε από πλευράς ενορχήστρωσης με τη βεβιασμένη αντίληψη να χωρέσουν όλα τα μουσικά ύφη, όλοι οι ήχοι, σε ένα μόνο άλμπουμ με 14 κομμάτια: και rock και hip- hop και ολίγη από jazz και funky και soul κλπ. Τα προαναφερόμενα όμως στοιχεία συνιστούν σε γενικές γραμμές έναν δίσκο ευχάριστο, κόντρα στην επικρατούσα μιζέρια του έντεχνου, με μια διάθεση νεανικής τρέλας, αυθορμητισμού, ακόμη και ενός χαριτωμένου κωλοπαιδισμού, αν θέλετε. Και κάτι ακόμα: τα περισσότερα τραγούδια του Μάντεψε ποιός, έχουν τη δυναμική να σταθούν με μία κιθάρα μόνο, γεγονός που απ' τη μια κοντράρει την υπερφορτωμένη ενορχηστρωτική γραμμή που υιοθετήθηκε κι απ' την άλλη όμως φανερώνει ένα γνήσιο καλλιτεχνικό έργο.