MARIA FARANTOURI SINGS GEORGE GERSHWIN
(feat. TASSIS CHRISTOYANNIS)
Legend
Άλλη μια ζωντανή ηχογράφηση συναυλίας της Μαρίας Φαραντούρη από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αυτή τη φορά με τραγούδια του George Gershwin (1898 -1937) που γράφτηκαν για το μιούζικαλ και την όπερα: μεταξύ άλλων, ακούμε τα οικεία The man I love και The half of it από το έργο Girl Crazy, όπως και από τη θρυλική όπερα Porgy & Bess τα It ain't necessarily so, I got plenty o' nuttin' και, οπωσδήποτε, το Summertime. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με το κατατοπιστικό ένθετο σημείωμα του Γιώργου Μονεμβασίτη, το Summertime είναι ίσως το δημοφιλέστερο τραγούδι όλων των εποχών με περισσότερες από 2.000(!) δισκογραφημένες εκδοχές του. Ας μνημονεύσουμε για ιστορικούς λόγους την αρχική εγγραφή με την Ella Fitzgerald και τον Louis Armstrong, όπως και αυτή της Janis Joplin με τους Big Brother & The Holding Company στα ψυχεδελικά 60s. Έχω την αίσθηση ότι η Φαραντούρη χτύπησε διάνα μ' αυτό το δίσκο. Δείγματα από την απόλυτη νέγρικη χροιά της κοντράλτο φωνής της, είχαμε γευθεί και με το άλμπουμ Τραγούδια διαμαρτυρίας απ' όλο τον κόσμο, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όπου εκεί μέσα είχε ηχογραφήσει και το blues Sometimes I feel (like a motherless child). Εδώ όμως είναι άλλο πράγμα! Και το πιο δύσπιστο αυτί μπορεί να συλλάβει πόσο ψυχωμένα η Φαραντούρη αποδίδει όλα τα τραγούδια, καταφέρνοντας να δώσει στο καθένα ξεχωριστά διαφορετική ερμηνεία,σα να είναι ρόλοι! Μα, είναι ρόλοι!Μια Φαραντούρη τρυφερή (Embraceable you), ερωτική (The half of it, dearie blues), σκερτσόζα (Clap yo' hands), συγκινητική (Summertime), δραματική (My man's gone now). Τη συνοδεύει στα απαραίτητα ντουέτα ο επαρκέστατος από φωνητική άποψη βαρύτονος Τάσσης Χριστογιαννόπουλος, του οποίου το επίθετο στα λατινικά αναγράφεται ως Christoyannis, εν είδη συντομίας υποθέτω. Η Ορχήστρα των Χρωμάτων, το "παιδί" του Μάνου Χατζιδάκι, υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη προσαρμόστηκε στις απαιτήσεις του ύφους του Gershwin, επιχειρώντας ένα συνδυασμό του λαϊκού στοιχείου (συγκεκριμένα της jazz, ακόμη και του swing, μια και μιλάμε για τη μουσική ενός Αμερικανοεβραίου συνθέτη των τριών πρώτων δεκαετιών του 20ου αι.) με το λόγιο ύφος. Με την προσθήκη πιάνου jazz και σαξόφωνου, πέραν δηλαδή των καθιερωμένων κλασικών οργάνων, αλλά κυρίως με την ενορχήστρωση του έμπειρου Κώστα Κλάββα, είναι σαφές πόσο σοβαρά αντιμετωπίστηκε το όλο εγχείρημα. Προσέξτε π.χ. το Summertime, όταν στο δεύτερο μέρος του το σαξόφωνο ακούγεται σα να απαντά κανονικά στη φωνή της ερμηνεύτριας που είχε προηγηθεί. Έπειτα από το άκουσμα του cd, πάντως, μια ένσταση ή σωστότερα μια επιθυμία με κυρίευσε, την οποία οφείλω να καταθέσω. Πολύ θα ήθελα να δω και να ακούσω τη Μαρία Φαραντούρη και εκτός Μεγάρου, ξεβολεμένη από τη σιγουριά μιας "απλωμένης" μεγάλης ορχήστρας στην υπηρεσία της φωνής της. Πιστεύω ακράδαντα πως, ιδιαίτερα σήμερα, στην πλήρη ωριμότητα της, η έκταση και η χροιά της φωνής της σηκώνουν πειραματισμούς και ανορθόδοξα για την ίδια παντρέματα...κοινώς θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία! Ας πούμε ότι το cd αυτό είναι ακόμη ένας σταθμός στην πλούσια καριέρα της πλάι στα διεθνιστικά δισκογραφικά της ανοίγματα στους Kurt Weil- Bertolt Brecht, Lucio Dalla, John Williams, Ζουλφί Λιβανελί κ.α. Η Μαρία Φαραντούρη σίγουρα έχει πολλά να δώσει ακόμη και δεν είναι τυχαίο που ο Χατζιδάκις κάποτε αναφερόμενος σ' αυτή δήλωσε πως "πάνω από τη φωνή της δε βάζω καμία άλλη τραγουδίστρια"! Ούτε κι από τη Φλέρυ Νταντωνάκη; η οποία Φλέρυ, μιλώντας κι αυτή κάποτε για τη Φαραντούρη, τη χαρακτήρισε "κολόνα στην Ακρόπολη".
ινφο
περιπλανέτα
Very Important Music
Λιγουλάκι θρασύς ο τίτλος της ανεξάρτητης δισκογραφικής, αλλά χαλάλι της, αφού το cd των ινφο αξίζει πραγματικά! Ένα συνονθύλευμα electronica και dance μουσικής με άποψη, όπου το έντονο κιν/φικό στοιχείο και μια μελαγχολική διάθεση οδηγούν στη σύνθεση ενός απόλυτα σύγχρονου και καλαίσθητου pop άλμπουμ. Ο καθένας που συμμετέχει, πλην των δύο βασικών μελών (Πέτρος Μαγκανάρης και Παναγιώτης Λουκουμάς) έχει το δικό του ανεξάρτητο και ταυτόχρονα συνδημιουργικό ρόλο στο project: φωνητικά όλο ερωτισμό από τη Μαρία Ζιαμπάκα, τη Δέσποινα Τερζίδου και την Τίνα Κόντσα, έμψυχοι πικ-απισμοί από τον dj Booker και ένα ολόζεστο σαξόφωνο με την ερμηνεία του Χάρη Καπετανάκη. Μη νομίσετε πως οι ινφο παίζουν απλώς lounge, κοινώς χαλαρωτική μουσική. Κομμάτια σαν το ισπανόφωνο Idealista, το Velvet, όπου το τζαμαϊκανικό dub ενώνεται με τη jazz και την electronica ή και το ομότιτλο αισθαντικό τραγούδι (Περιπλανέτα ονομάζεται ένα...μαγαζί με ρούχα στη Λάρισα) φέρνουν το γκρουπ των ινφο ένα βήμα παραπέρα από το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Προσωπικά, θεωρώ καλύτερες στιγμές τα τρία τελευταία κομμάτια (Betty Blue, Lonely times και Y.Γ.), όπου η σινεφίλ διάθεση φτάνει στο απόγειο της, φιλτραρισμένη όχι ακαδημαϊκά, παρά μέσα από δροσερές σταγόνες ηλεκτρονικού μινιμαλισμού. Αναζητήστε το cd των ινφο, είτε στα δισκοπωλεία, είτε στη διεύθυνση info@vimrecords.com
Η εβδομάδα που έρχεται προβλέπεται έντονα ζωηρή δισκογραφικά. Η Αλίκη Καγιαλόγλου παρουσιάζει στο καφέ του Ελευθερουδάκη το νέο cd της σε μελοποιημένη ποίηση του μεγάλου Φερνάντο Πεσόα, ενώ την Τετάρτη, στο καφέ του Ιανού γίνεται απονομή χρυσού δίσκου στην Οδύσσεια του Μίκη Θεοδωράκη με τη Φαραντούρη. Σίγουρα θα τα ξαναπούμε από δω. Έως το Σάββατο που θα αναχωρήσω μέσω Ζυρίχης για Λουξεμβούργο...λίγες μέρες μόνο.
2 σχόλια:
nice blog!!
Σ' ευχαριστώ. Παρομοίως!
Δημοσίευση σχολίου