Η ΑΛΙΚΗ ΚΑΓΙΑΛΟΓΛΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑ FADOS ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΩΔΗ ΤΟΥ FERNANDO PESSOA - ΠΟΣΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΔΙΣΚΟ; ...

Το 2007 κλείνει με ένα αριστούργημα στο περιθώριο της επίσημης δισκογραφίας...έχει ηχογραφήσει από κεφαλονίτικες αριέττες και πρώτες εκτελέσεις τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι μέχρι κυπριακά μεσαιωνικά τραγούδια και μουσικές επιλογές από τον διεθνή κινηματογράφο...είναι η, από 20ετίας, πρώτη Ελληνίδα ερμηνεύτρια του Astor Piazzolla, αλλοτινή μούσα του Γιάννη Ρίτσου επί εποχής Τερψιχόρης Παπαστεφάνου...η Αλίκη Καγιαλόγλου επιστρέφει και τραγουδά fados...διαβάζει την Θαλασσινή Ωδή του Fernando Pessoa και με τη συμβολή του δεξιοτέχνη Μιχάλη Σουρβίνου στην κλασική και πορτογαλική κιθάρα, μας πηγαίνει βόλτα στα ηλιόλουστα λιθόστρωτα δρομάκια της Λισαβώνας...μας κερνά ακριβό κόκκινο porto κρασί...η Αλίκη είναι πολύ κοινωνικός άνθρωπος...μας συστήνει- σε όλους όσους δε γνωρίζαμε- τη μεγάλη Amalia Rodrigues, την Ermalinda Vitoria, τον Joao Mario Veiga, τον Carlos Gonsalves και τους λαϊκούς ποιητές D. Antonio de Braganca, A. Nazare...αποδίδει την προσευχή Ave Maria του Pessoa και κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για τραγουδίστρια που δε γεννήθηκε και δε μεγάλωσε στην Πορτογαλία...πόσο σωστή δουλειά έκαναν η Maria Piedad, ο Carlos Leite, ο Γιώργος Μπινιάρης και η Maria Soares!...η χαρακτηριστική υγρή φωνή της ματώνει σχεδόν τα τάστα μιας Guitarra triste...ολοφύρεται για το χαμό ενός αγοριού με καπέλο, όπως τον απεικόνισε ο Pedro Homen de Mello...και μένει να αναρωτιέσαι αν ποτέ ο εν λόγω Πορτογάλος ποιητής συνομίλησε με τον Μάνο Χατζιδάκι, όταν εκείνος έγραφε τον θλιμμένο Κύκλο του C.N.S. του...δεν τελειώνει ορθόδοξα το πρωτοφανές αυτό ποιητικό και αρκούντως μεσογειακό ταξίδι...η Αλίκη τοποθετεί καλόβολα ένα εύληπτο όνειρο ζωής μέσα σε 25 μόλις λεπτά...διαβάζει τη Θαλασσινή Ωδή του Alvaro de Campos και του Fernando Pessoa...ή μήπως πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο;...όπως τότε που η Αλίκη ερμήνευε με την ίδια ευχέρεια a capella ρεμπέτικα του Κώστα Καπλάνη και θεατρικούς μονολόγους του Jean Cocteau...τέλος, η Αλίκη μας ξανασυνδέει με τη σκληρή πραγματικότητα...καταφέρνει ένα ισχυρό ράπισμα στην ασημαντότητα και την κενότητα που διέπουν τις πολυεθνικές δισκογραφικές...ανοίγει το δικό της μαγαζί σαν μοναχός στο Άγιο Όρος και το βαφτίζει Συν Αθηνά και χείρα κίνει...αδιαφορεί αν χρηστεί γραφική από τους κακοπροαίρετους, τους βρυκόλακες του νεοελληνικού τραγουδιού που σηκώνονται τα μεσάνυχτα από τους μικροαστικούς τάφους τους κι αντί για αίμα πίνουνε ουίσκι 250 ευρώ τη φιάλη...εκδίδει Μάνο Χατζιδάκι, Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και, τώρα, fados και Fernando Pessoa...ιδίοις εξόδοις πάντα, εννοείται...τόσο που να λες ότι κινδυνεύει η ψυχική της ακεραιότητα...δε μασάει η Αλίκη...χαρίζει απλόχερα πότε τα χαρούμενα χαμόγελα της και πότε το δημιουργικό νευρωτικό παρορμητισμό της...ξεκινάει να πλασάρει τη δουλειά της καταλήγοντας να αναφέρεται σε βοδινά μπούτια, άρτι αφιχθέντα απ' την Πορτογαλία, προς κατανάλωση από φίλους ομοτράπεζους...τέτοιο υπερεαλιστικό ανθρώπινο ον είναι η Αλίκη...κι έχουν ένα κοινό οι πιστοί φίλοι της...την τόσο δυσεύρετη πια Αισθητική και την εξίσου σπάνια Παιδεία...ακολουθήστε την...σε όλα τα Metropolis αποκλειστικά και στα βιβλιοπωλεία Ελευθερουδάκης...